In het nieuwe nummer van Skepter, het tijdschrift van stichting Skepsis: mijn artikel ‘Tussen wegwuiven en opkloppen’, over de gevolgen van de kernramp van Tsjernobyl.
Tag: wetenschapsjournalistiek
Gisteren postte ik hier de link naar mijn voorlopig laatste bericht voor de wetenschapsnieuwssite Scientias. Ik verving een paar maanden een vaste medewerker die een tijdje wat minder werkte tikte en die periode is nu voorbij; vandaar.
Categorieën
Verschenen: New Scientist 101
Hoewel ik alweer een tijdje geen eindredacteur meer ben van New Scientist, draag ik toch nog geregeld een steentje bij aan het blad. Voor de honderd-en-een-ste editie coördineerde ik de recensierubriek Culturelab, waarvoor ik ook het boek De dieetmythe besprak (hier te lezen) en de signaleringen en ‘strooigoedjes’ schreef.
Bijzonderder is dat ik ook het opiniestuk van dit nummer voor mijn rekening nam: ‘Wetenschapsjournalisten zijn niet simpelweg een bron van ruis.’ Aanleidingen waren een column van theoreticus Marcel Vonk en een uitspraak van quantumfysicus Leo Kouwenhoven, die om verschillende redenen de (wetenschaps)journalisten vooral lijken te zien als een sta-in-de-weg bij de communicatie met het grote publiek. Vind ik niet (uiteraard). Waarom precies, lees je op pagina 84 van de nieuwe New Scientist of online, achter de betaalmuur.
New Scientist 101 is hier online te bestellen.
Het klinkt als hét dieet dat alle andere overbodig maakt: het longevity diet van Valter Longo en Rozalyn Anderson, letterlijk vertaald het langlevendieet. Na honderden wetenschappelijke artikelen te hebben doorgespit, komen deze twee onderzoekers in het tijdschrift Cell met een aantal concrete tips.
Lees het hele bericht bij Scientias.
Zo, dat waren de eerste vier maanden van mijn nieuwe carrière als fulltime freelancer. Een mooi moment, zo rond de jaarwisseling, om de balans op te maken.
Categorieën
Eindelijk fulltime freelancer!
Ik was er nog niet aan toegekomen om er een blogpost over te schrijven, maar sinds 1 september 2021 ben ik fulltime freelancer! Na jaren aan voornamelijk regel- en redigeerwerk vond ik het hoog tijd om me te gaan richten op dat wat ik het liefste doe: schrijven over wetenschap.
En oké, ik heb ook wat eindredactiewerk op me genomen, want dat zijn toch wel prettige vaste inkomsten waarvoor je gewoon een dagtarief kunt rekenen. Oh ja, en ik verzorgde begin september de openingsles van de cursus Wetenschapsjournalistiek van de Stichting Cursussen Wetenschapscorrespondentie, en afgelopen vrijdag een lezing voor de tweede European Fusion Teacher Day. Oké, dus eigenlijk is het meer een bonte mix van wetenschapsjournalistieke- en bladenmaaktaakjes, maar ik kan wel zelf de verhouding bepalen.
Mocht je me trouwens voor het een of ander willen inhuren – zie deze (zojuist bijgewerkte) pagina voor mijn contactgevens. Wees er snel bij, want mijn agenda vult zich rap! :)
Wie het onderwerp een beetje volgt online, weet dat er online flink wat afgemopperd is op de Future Circular Collider (FCC), een voorstel voor een deeltjesversneller met een omtrek van 100 kilometer. Het argument in een notendop: we hebben vanuit de theorie geen overtuigende voorspellingen die zeggen dat we iets zullen vinden met zo’n versneller, dus is het onverantwoord om er miljarden aan uit te geven. Voor het aprilnummer van KIJK schreef ik een artikel over de kwestie. Daarbij nog een fiks kader over de vraag of de FCC nog zin heeft als China zo’n versneller gaat bouwen. Lees hier de inleiding van het artikel.
Nu in de winkel: het bookazine ter ere van 50 jaar KIJK, gevuld met de beste artikelen uit de geschiedenis van het blad. In de oorspronkelijke opmaak, dus een ware trip down memory lane voor wie het tijdschrift door de jaren heen gevolgd heeft.
Van mijn hand staat er één verhaal in: ‘Het antimaterie-mysterie’. Uit 2005, toen ik me pas een paar jaar bezighield met het schrijven én toen ik toch wel wat minder van deeltjesfysica wist dan nu. Interessant dus om zo’n verhaal zelf nog eens terug te lezen. Vind ik het nog steeds wat? Of zou ik het inmiddels allemaal helemaal anders doen?
Categorieën
‘Durf dingen weg te laten’ en meer schrijftips
Hoe pak je het schrijven over ingewikkelde wetenschappelijke onderwerpen aan? In dit artikel op het weblog Schrijfvis, gerund door journalist/thrillerschrijver Dennis Rijnvis, geef ik vier tips. Bekijk ook vooral de rest van de site; staat leuk spul op.
Als aanvulling op de ‘durf dingen weg te laten’-tip is verder misschien deze oude blogpost van mij interessant: ‘Waarom onzin soms nodig is’. (Zou graag meer van dit soort posts over schrijven schrijven, maar ja: meestal ben ik te druk met, nu ja, schrijven. Wie weet later een keer.)
Categorieën
Koude kernfusie in KIJK
Deze week verschenen: KIJK 8/2017. Met daarin een artikel van mij dat lang op zich heeft laten wachten, over koude kernfusie of, zoals het controversiële vakgebied tegenwoordig heet: low-energy nuclear reactions of LENR. Lees een voorproefje hier.
De ontstaansgeschiedenis van dit verhaal: alweer een heel aantal jaar geleden schreef ik voor KIJK een flink artikel over kernfusie, waarin ik koude fusie in een paar kaders min of meer wegzette als onzin. Daarmee deed ik op zich niets geks; zo denkt het overgrote deel van de natuurkundigen – en zéker van de plasmafysici – over het idee dat je fusiereacties bij kamertemperatuur kan laten plaatsvinden in plaats van bij 150 miljoen graden. Meer dan leuk als het zou kunnen, maar het kan niet. Jammer maar helaas.
Desondanks komt zo’n afwijzende houding je onvermijdelijk te staan op een hoop mails van koude-fusie-enthousiastelingen, die je – soms boos, soms vriendelijk – wijzen op alle veelbelovende resultaten die zijn geboekt sinds de scheikundigen Stanley Pons en Martin Fleischmann hun resultaten bekendmaakten, de wereld daarmee een onuitputtelijke energiebron beloofden, en in de maanden erna van hun voetstuk vielen. Prima, dacht ik: als ik had geschreven dat homeopathie of creationisme onzin is, had ik ook mensen achter me aan gekregen. Hoort bij het vak.