Zo op het oog lijkt de maan nou niet bepaald nat. Toch bevat hij water, zo weten we inmiddels. Maar waar komt dat vandaan? Dat denken geoloog Alberto Saal en collega’s nu te hebben bepaald op basis van maanstenen, meegebracht door de missies Apollo 15 en 17.
“Zondagmiddag, spitter, spatter, spetter
Omdat je niets bedenken kan, verveel je je te pletter.”
Ja, maar niet komende zondagmiddag (12 mei 2013 dus)! Want dan kun je terecht bij het Teylers Museum, Spaarne 16, Haarlem, waar ik vanaf 14.00 uur word geïnterviewd over mijn boek De deeltjesdierentuin. Na mij komen Bram van der Klundert (auteur van Expeditie wildernis) en Henk de Velde (Over eilanden en andere streken) aan de beurt. Alle drie de boeken zullen ter plekke te koop zijn. Klik hier voor meer informatie.
Kaarten voor deze interviewmiddag kun je kopen via deze site (12,50 euro) of op de dag zelf bij het museum (15 euro).
Hoe moeten de twee nog naamloze maantjes van dwergplaneet Pluto gaan heten? Die vraag stond een tijdje terug centraal in een poll, uitgeschreven door de ontdekkers van beide hemellichaampjes.
Er kon aanvankelijk worden gekozen uit een aantal mythologisch verantwoorde opties, maar William Shatner, die kapitein James T. Kirk speelde in de oorspronkelijke Star Trek-serie, zorgde ervoor dat de naam ‘Vulcan’ werd toegevoegd. Oftewel: de planeet waar Spock vandaan komt – én, gelukkig, de naam van een Romeinse God. En jawel hoor: Shatners voorstel won vervolgens met gemak de wedstrijd. (Wat wil je: de man heeft anderhalf miljoen volgers op Twitter.) Nummer twee werd Kerberos, de driekoppige hond die de ingang van de onderwereld bewaakt.
Inmiddels is bekend geworden dat de organisatoren van de poll Vulcan en Kerberos daadwerkelijk officieel hebben voorgesteld bij de International Astronomical Union (IAU), die gaat over het benoemen van hemellichamen. Hebben we het straks dus inderdaad over Vulcan, oftewel Vulcanus, als maan van Pluto? Ik hoop van niet, om een aantal redenen.
De paprikaplant groeit graag naast basilicum. Een basilicumplant maakt namelijk allerlei stofjes aan die onkruid dwarszitten. Bovendien houdt basilicum de bodem vochtig – ook fijn voor paprika. Het contact tussen beide planten vindt echter plaats op een mysterieuzere manier dan je zou denken, zo blijkt uit nieuw onderzoek. Een paprikazaadje ontkiemt makkelijker in de buurt van een basilicumplant, zelfs het op geen enkele bekende manier met die plant in contact staat.
Op 29 april 2013 liet Virgin Galactic zijn SpaceShipTwo voor het eerst een raketaangedreven testvlucht maken. Op het onderstaande filmpje zie je, vanuit verschillende hoeken, hoe het commerciële ruimtevliegtuig van Richard Branson en consorten loskomt van zijn moederschip, de White Knight Two. Vervolgens wordt de raketmotor aangezet, waarna SpaceShipTwo versnelt tot Mach 1,2.
Het was geen makkelijke klus: een minuscuul robotje ter grootte van een vlieg bouwen en dat een gecontrolleerde vlucht laten maken. Maar na twaalf jaar werk is het wetenschappers van de Harvard-universiteit dan toch gelukt. Hun RoboBee van 80 milligram wist tijdens testvluchten verticaal op te stijgen en kon vervolgens worden bestuurd of op commando op één plek blijven zweven. Het is voor het eerst dat dit met een dergelijk robotje is gelukt, claimen de onderzoekers.
Lees het hele bericht, en bekijk het filmpje, op de KIJK-site!
Normaal gesproken werken ze bij de onderzoeksafdeling van IBM met individuele atomen om de grenzen van dataopslag te verkennen. Maar je kunt er ook een leuk stop-motion-filmpje mee maken, zo bewijzen ze met onderstaande, aandoenlijke animatie, getiteld A boy with his atom:
Sinds gisteren te koop: KIJK 6/2013!
Bruno van Wayenburgs coverartikel gaat over mijnbouw op asteroïden. Daarnaast hebben we onder andere een fijne reportage van Anne Loyen over Nederlands onderzoek waarbij proefpersonen vrijwillig met malaria worden geïnfecteerd, en een artikel van ondergetekende over de long shutdowns van de Large Hadron Collider.
KIJK 6/2013 ligt in de winkel tot en met 30 mei 2013. Niet te vinden in het schap? Bestel het nummer dan online, zonder verzendkosten.
Onlangs schreven we op de KIJK-site over het voornemen van de NASA om een asteroïde in een baan rond de maan te brengen. Die onderneming zou volgens de ruimtevaartorganisatie minder gaan kosten dan een haalbaarheidsstudie eerder meldde. Nu zijn ruimtevaartmissies die goedkoper uitvallen nogal zeldzaam, dus is het niet vreemd dat het Space Subcommittee, dat zowel Republikeinse als Democratische leden heeft, NASA-directeur Charlie Bolden daar nog eens flink over doorzaagde. Bolden bleef echter bij zijn eerdere standpunt dat het boude plan inderdaad voor minder dan 2,6 miljard dollar moet kunnen worden uitgevoerd.
“Je vergeet op den duur wat een interessant verhaal is, omdat je het al eerder hebt geschreven. Maar er komen altijd nieuwe lezers bij, en die willen dat verhaal lezen.” Dat zegt de in Nederland gestationeerde Financial Times-correspondent Matt Steinglass in een interview op De Nieuwe Reporter, als rechtvaardiging voor het feit dat journalisten zoals hij vaak na een aantal jaren van standplaats moeten veranderen.
Nu is daar bij wetenschapsjournalisten geen sprake van, maar de quote raakte toch een snaar bij mij. Want ik vermoed soms ook dat lezers een verhaal willen lezen waarvan ik geen zin meer heb om het te schrijven. Omdat ik dat al eens gedaan heb. In 2004. En zoveel is er naar mijn gevoel sindsdien niet gebeurd.
Jammer voor de lezer? Of toch dan liever: jammer voor mij? Als het weer eens tijd wordt voor, zeg, een verhaal over SETI, moet ik dat dan toch maar gewoon schrijven? Voor de nieuwe lezers, zoals Steinglass zegt, maar ook voor de oude. Want die lezen stiekem best graag om de zoveel tijd opnieuw over een onderwerp waar veel bekende kanten aan zitten. Moet je de mensen dan niet gewoon maar geven wat ze willen? Is het maar een keer niet je eigen nieuwsgierigheid die wordt bevredigd. Ben je maar een keer de professional die er desondanks een sappig verhaal van maakt.