Het onderzoek naar zwaartekrachtgolven heeft weer een nieuwe stap gezet: voor het eerst is een gebeurtenis in het heelal waargenomen door zowel de zwaartekrachtgolfdetectors LIGO en Virgo, als door meer dan zeventig telescopen op aarde en in de ruimte.
Lees het hele bericht (alweer van vorige week; sorry!) op de site van De Ingenieur. Er valt overigens nog veel meer interessants over te lezen, dus google vooral nog even rond…
Hoe oud is het oudste voorwerp op aarde? Dat is een vraag waar je veel kanten mee op kunt. Voor KIJK deed ik mijn best er een bevredigend antwoord op te geven. Met dank aan Luc Amkreutz van het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden en Mariëtte Wolthers van de Universiteit Utrecht.
Terwijl er nog behoorlijk wat werk moet worden verzet voordat we astronauten naar Mars kunnen sturen, denken de Amerikaanse planeetwetenschappers Amanda Hendrix en Yuk Yung al een stap verder. Wat zou ervoor nodig zijn om te overleven op Titan, de grootste maan van Saturnus? In een recent wetenschappelijk artikel proberen ze uit te vogelen hoe je daar de energie zou kunnen opwekken om een flinke nederzetting draaiende te houden.
Bij de Nederlandse Vereniging voor Ruimtevaart kwam onlangs een wel heel bijzondere oplossing binnen voor een van de gevolgen van de klimaatverandering. Namelijk: zouden we de zeespiegelstijging teniet kunnen doen door met raketten het overtollige water naar de ruimte af te voeren? Op aanwijzingen van ruimtevaartdeskundige Erik Laan voerden we een ruwe berekening uit.
Lees het hele stukje op de KIJK-site (eerder gepubliceerd in het blad).
Ze stonden in augustus maar 24 dagen tegelijk aan: de LIGO-detectoren in Livingston (Louisiana) en Hanford (Washington), en de Europese detector Virgo bij Pisa, die de afgelopen jaren een flinke upgrade kreeg. De kans leek dan ook klein dat ze in die korte periode samen iets zouden zien. Toch is dat gebeurd: gisteren kondigden wetenschappers van de LIGO-Virgo-samenwerking aan het samensmelten van twee zwarte gaten te hebben waargeznomen. Het is voor het eerst dat de Virgo-detector zwaartekrachtgolven heeft gezien.
Druk bezig met mijn nieuwe boek, Verstoppertje spelen met aliens, dus de freelance-activiteiten staan even op een lager pitje. Toch weer twee blaadjes in de bus gehad met teksten van mij: KIJK 10/2017 en editie 48 van de Nederlandse New Scientist.
Vlak na de bekendmaking van de eerste directe waarneming van een zwaartekrachtgolf, in februari 2016, bracht sterrenkundejournalist Govert Schilling Einsteins gelijk uit. Ideaal voor wie middenin de hype rond de ontdekking meer wilde weten, maar ook een erg dun boekje dat lang niet alle aspecten van het onderwerp behandelde. Dat gemis heeft Schilling nu meer dan goedgemaakt met zijn nieuwste pennenvrucht: Deining in de ruimtetijd.
Even een kleine update: ik werk al een paar maanden aan mijn nieuwe boek, Verstoppertje spelen met aliens, en de eindstreep komt langzaamaan in zicht.
Momenteel staan er op 32.641 woorden op de teller, waar dat er minimaal 40.000 moeten worden. Zeven van de elf hoofdstukken zijn af, een achtste op een haar na, een negende staat voor vandaag en morgen op het programma. Ondertussen zijn we met de uitgeverij in overleg over een eventueel voorwoord, de illustraties, dat soort dingen. Kortom, er zit schot in!
In de loop van november hoort het boek te verschijnen. Volg de bijbehorende Facebook-pagina voor nieuwtjes (en geintjes) rond de zoektocht naar buitenaards leven.
Het lijkt ineens of ik wel een héél hard werkende freelancer ben: deze week verschenen maar liefst drie tijdschriften waar ik bijdragen aan leverde.
Allereerst de nieuwe KIJK, waarvan ik maar liefst achttien pagina’s vol schreef: zeven pagina’s over quantumcomputers en het quantuminternet, acht over Cassini (oké, dat zijn voornamelijk plaatjes, maar toch), twee over hogere dimensies en zwaartekrachtgolven, en dan nog een boekrecensie en een lezersvraag. Zelfs toen ik er fulltime werkte, is het maar zelden gelukt om zoveel pagina’s te vullen (en de afgelopen jaren met al dat regelwerk zeker niet). Hier online te koop.
Daarnaast schreef ik op verzoek van het Vlaamse Eos een verhaal van drieduizend woorden (voor de niet-journalisten: dat is veel) over de technologische, medische en psychologische beren op de weg bij een bemande missie naar Mars. Bestel het nummer hier.
Ten slotte bevat de Nederlandse editie van New Scientist – hier online te koop – mijn interview met Luc van der Laan over het laten groeien van menselijke donororganen in dieren. (Eerder sprak ik Van der Laan voor het tijdschrift Transparant over organen bewaren/herstellen/laten groeien ‘aan de pomp’. Dat artikel kun je hier in zijn geheel lezen.)
Overigens zal het wel even duren voordat ik hier weer zo’n triomfantelijk berichtje kan schrijven. De komende tijd heb ik namelijk alle grote schrijfopdrachten afgestoten om me volledig te kunnen richten op mijn nieuwe boek. Pas half oktober of daaromtrent pak ik de freelance-draad weer volledig op.
Ondanks de lange aanloop blijkt De werkelijkheid is niet wat ze lijkt uiteindelijk met hetzelfde probleem te kampen als Zeven korte beschouwingen over natuurkunde. Wanneer Rovelli eenmaal aankomt bij dat wat hij zijn lezers écht wil vertellen, namelijk wat lusquantumzwaartekracht is, wordt het boek een stuk pittiger en vager. Niet zo gek ook, natuurlijk: het is nogal een onderwerp. Toch beklijft het gevoel dat de auteur zijn boodschap beter had kunnen laten overkomen als hij wat meer rekening had gehouden met zijn lezers.
Fragment uit mijn recensie van het net verschenen boek De werkelijkheid is niet wat ze lijkt op de KIJK-site.