Een paar jaar geleden kwamen Ronald Hanson en collega’s van de TU Delft wereldwijd in het nieuws omdat ze hadden bewezen dat deeltjes elkaar op grote afstand kunnen beïnvloeden. De grote nieuwe stap daarbij was dat alle loopholes – alle manieren waarop die beïnvloeding op afstand misschien toch niet echt was – tegelijkertijd werden gedicht. Toch claimt een artikel dat deze week is gepubliceerd in Nature nóg een loophole te hebben gedicht. Hoe zit dat?
Tag: games
Schaken kan hij al. Nu moet de computer StarCraft onder de knie zien te krijgen. Want die onvoorspelbare game is een prachtig oefenterrein voor de echte wereld.
Vandaag in de Volkskrant-bijlage Sir Edmund: mijn artikel over waarom en hoe kunstmatige intelligentie de game StarCraft onder de knie moet krijgen.
In de beroemde gamereeks Civilization is het de meest tot de verbeelding sprekende manier om het spel te winnen: een raket lanceren richting het groepje sterren dat zich het dichtst bij ons zonnestelsel bevindt, Alpha Centauri, om daar een ruimtekolonie te beginnen. Die fantasie is nu wat dichter bij de werkelijkheid gekomen. Een van de drie Alpha Centauri-sterren, Alpha Centauri B, blijkt namelijk te beschikken over een planeet die mogelijk ongeveer net zo zwaar is als de aarde.
How the mighty have fallen
Dit was mijn tweede column voor Gamer.nl, gepubliceerd op 8 september 2011.
Soms vraag je je het ineens af: wat is er toch met gameontwikkelaar X gebeurd, die ooit een van mijn meest geliefde spellen aller tijden bedacht? Vaak, zo blijkt, is het antwoord meer dan een tikje deprimerend.
De gevaren van het oude-games-shoppen
Pas wees een vriend me op GOG.com, een site waar je oude PC-spellen voor een schappelijke prijs kunt aanschaffen. Al scrollend door het aanbod begon mijn creditcard te jeuken: zoveel titels die ik herkende, zoveel spellen die ik ooit nog eens zou spelen… De vraag leek al gauw niet meer te zijn ‘ga ik hier geld aan uitgeven?’, maar ‘waar ga ik éérst mijn geld aan uitgeven?’
Insider on the outside
Dit was mijn eerste column voor Gamer.nl, gepubliceerd op 11 augustus 2011.
“Wat is een Xbox?” Dat was het eerste wat ik vroeg, toen ik een mailtje kreeg waarin me werd gevraagd of ik misschien interesse had in de positie van eindredacteur Xbox Magazine. “Die nieuwe spelcomputer van Microsoft”, was het antwoord van de persoon die naast me zat in het computerzaaltje van mijn faculteit. Een spelcomputer? Van Microsoft? Uh, oké. If you say so.
De eeuwige goodie two-shoes
Geef mij een uitgebreide role-playing game waarin alles mogelijk is en ik ga steevast voor dezelfde aanpak. Namelijk die van de goodie two-shoes die iedereen helpt, niemand schoffeert en alleen als het echt moet een bloedbad aanricht.
In Knights of the Old Republic behoor ik tot de Light Side, in Fable zul je aan mijn voorhoofd geen hoorntjes zien ontspruiten, in The Elder Scrolls hoeven verdwaalde NPC’s absoluut niet bang te zijn voor een mes in hun rug. Goed, soms zal ik een keer besluiten een of andere knul niet te helpen om zijn speelgoed terug te vinden – maar dat is dan meestal omdat tegelijkertijd de wereld moet worden gered, en tja, ook een held heeft zo zijn prioriteiten. Hoe dan ook, in principe ontpop ik me in no time tot een meer dan voorbeeldig lid van elke virtuele maatschappij waar je me maar in gooit.
Zo zit niet iedereen in elkaar, heb ik gemerkt. Ik kan me minstens één gamejournalist herinneren die altijd voor evil ging. Dat begon met zo veel mogelijk geld eisen voor elk klusje dat iemand hem aan probeerde te smeren en eindigde met roofmoord, overal waar hij er maar mee wegkwam. In zulke mate dat zelfs de Emperor uit Star Wars op een gegeven moment had gezegd: “Doe es normaal, man!”
De allereerste game die ik kocht, heette Starflight. Een sciencefictionepos uit 1986 op één 3,5” diskette (720 kilobyte!), waarin je met een ruimtescheepje maar liefst achthonderd planeten kon bezoeken – een aantal waar Mass Effect volgens mij een puntje aan kan zuigen.