Dit was mijn tweede column voor Gamer.nl, gepubliceerd op 8 september 2011.
Soms vraag je je het ineens af: wat is er toch met gameontwikkelaar X gebeurd, die ooit een van mijn meest geliefde spellen aller tijden bedacht? Vaak, zo blijkt, is het antwoord meer dan een tikje deprimerend.
Pas wees een vriend me op GOG.com, een site waar je oude PC-spellen voor een schappelijke prijs kunt aanschaffen. Al scrollend door het aanbod begon mijn creditcard te jeuken: zoveel titels die ik herkende, zoveel spellen die ik ooit nog eens zou spelen… De vraag leek al gauw niet meer te zijn ‘ga ik hier geld aan uitgeven?’, maar ‘waar ga ik éérst mijn geld aan uitgeven?’
Dit was mijn eerste column voor Gamer.nl, gepubliceerd op 11 augustus 2011.
“Wat is een Xbox?” Dat was het eerste wat ik vroeg, toen ik een mailtje kreeg waarin me werd gevraagd of ik misschien interesse had in de positie van eindredacteur Xbox Magazine. “Die nieuwe spelcomputer van Microsoft”, was het antwoord van de persoon die naast me zat in het computerzaaltje van mijn faculteit. Een spelcomputer? Van Microsoft? Uh, oké. If you say so.
Geef mij een uitgebreide role-playing game waarin alles mogelijk is en ik ga steevast voor dezelfde aanpak. Namelijk die van de goodie two-shoes die iedereen helpt, niemand schoffeert en alleen als het echt moet een bloedbad aanricht.
In Knights of the Old Republic behoor ik tot de Light Side, in Fable zul je aan mijn voorhoofd geen hoorntjes zien ontspruiten, in The Elder Scrolls hoeven verdwaalde NPC’s absoluut niet bang te zijn voor een mes in hun rug. Goed, soms zal ik een keer besluiten een of andere knul niet te helpen om zijn speelgoed terug te vinden – maar dat is dan meestal omdat tegelijkertijd de wereld moet worden gered, en tja, ook een held heeft zo zijn prioriteiten. Hoe dan ook, in principe ontpop ik me in no time tot een meer dan voorbeeldig lid van elke virtuele maatschappij waar je me maar in gooit.
Zo zit niet iedereen in elkaar, heb ik gemerkt. Ik kan me minstens één gamejournalist herinneren die altijd voor evil ging. Dat begon met zo veel mogelijk geld eisen voor elk klusje dat iemand hem aan probeerde te smeren en eindigde met roofmoord, overal waar hij er maar mee wegkwam. In zulke mate dat zelfs de Emperor uit Star Wars op een gegeven moment had gezegd: “Doe es normaal, man!”
De allereerste game die ik kocht, heette Starflight. Een sciencefictionepos uit 1986 op één 3,5” diskette (720 kilobyte!), waarin je met een ruimtescheepje maar liefst achthonderd planeten kon bezoeken – een aantal waar Mass Effect volgens mij een puntje aan kan zuigen.