Zeven maanden na zijn landing heeft Marsrover Curiosity zijn eerste boormonster binnengehaald en geanalyseerd. Volgens de NASA wijst die analyse erop dat er ooit leven mogelijk was op de rode planeet. Het monster bevat namelijk zwavel, stikstof, waterstof, zuurstof, fosfor en koolstof – allemaal bestanddelen voor leven zoals wij dat kennen.
Op twee dwergstelsels na is de Grote Magelhaense Wolk (GMW) het sterrenstelsels dat zich het dichtst bij onze eigen Melkweg bevindt. Maar hoe dichtbij precies? Dat was tot voor kort niet helemaal duidelijk, omdat de verschillende meetmethodes allemaal kampten met onzekerheden. Een team van voornamelijk Poolse astronomen heeft nu een nieuwe methode gebruikt, die een onnauwkeurigheid heeft van maar 2,1 procent. En daaruit volgt dat de GMW zich 163.000 lichtjaar, oftewel 1,5 triljoen kilometer, van ons vandaan bevindt.
Planeten buiten ons zonnestelsel, oftewel exoplaneten, hebben doorgaans niet de meest interessante namen. HD 10180c, Kepler-20e, Kepler-36b, OGLE-2005-BLG-390Lb… Maar als het aan het nieuwe bedrijfje Uwingu ligt, komt daar binnenkort verandering in. Dat heeft namelijk een site gelanceerd waar Jan en alleman namen kan registreren voor exoplaneten.
De camera HiRISE aan boord van de Mars Reconaissance Orbiter maakt al jaren foto’s van het Marsoppervlak. Zoals we hier al lieten zien, kunnen daar even schitterende als bizarre landschappen tussen zitten. Maar onderstaande foto is het bekijken waard om een andere reden. Hierop is namelijk links de rover Curiosity te zien, die sinds afgelopen zomer over het Marsoppervlak rijdt, met rechts daarvan zijn sporen.
Lees het hele bericht – met de foto’s waar het om gaat – op de KIJK-site!
Planeten buiten ons zonnestelsel worden tegenwoordig aan de lopende band ontdekt, en soms zit er daar eentje tussen waar, wie weet, leven voor kan komen. Maar we hoeven het niet te houden bij planeten als mogelijke locaties voor aliens. Ook manen die een baan beschrijven rond een exoplaneet, oftewel exomanen, kunnen bewoonbaar blijken. De Duitse astronoom René Heller en zijn Amerikaanse collega Rory Barnes hebben nu in het wetenschappelijke tijdschrift Astrobiology een eis uitgewerkt waar zo’n maan aan moet voldoen.
Brian May is wereldberoemd als gitarist van Queen, maar ooit studeerde hij sterrenkunde en die carrière pikte hij een aantal jaar geleden weer op. Binnenkort verschijnt er een nieuw wetenschappelijk artikel, geschreven door hem en astronoom Michael Rowan-Robinson. Hierin probeert het tweetal op basis van data verzameld door twee satellieten te bepalen waar het stof tussen de binnenste planeten van ons zonnestelsel vandaan komt.
Hij werd al eind achttiende eeuw ontdekt, nu is hij op de gevoelige plaat vastgelegd door de nieuwe camera One Degree Imager (ODI): de nevel NGC 7635. De vorm waaraan deze nevel zijn bijnaam Zeepbelnevel (Bubble Nebula) dankt, is een schil van stof en gas, die is ontstaan door de sterrenwind afkomstig van de ster in het midden. De bel is zo’n 10 lichtjaar groot en bevindt zich ruim 7000 lichtjaar hier vandaan.
Lees het volledige bericht – mét plaatjes, en daar gaat het deze keer om – op de KIJK-site!
Afgelopen week ontving ik een persbericht over een superzwaar zwart gat dat veel zwaarder was dan het volgens ‘de regels’ zou moeten zijn. Cool, denk je dan, en je zet het mentaal gelijk op de shortlist voor KIJK-nieuwsberichten. Extreme zwarte gaten: altijd goed. En dan scroll je door voor meer gegevens over de zowaar in Nature te verschijnen paper en zie je ineens een naam opduiken die je kent: Remco van den Bosch, die een tijdje na mij in Leiden met zijn studie sterrenkunde begon, was de eerste auteur.
Eigenlijk zou de ruimtetelescoop Kepler, die speurt naar planeten buiten ons zonnestelsel, nu klaar zijn met zijn missie. In plaats daarvan mag de kijker nog een paar jaar langer doorgaan met zijn werk. Ondertussen gaat het minder goed met een andere exoplanetenzoeker: de Europese ruimtetelescoop CoRoT.
Als je het woord ‘asteroïde’ hoort, denk je misschien in eerste instantie aan het gevaar van een inslag die een flink deel van het leven op aarde kan uitroeien – zoals waarschijnlijk ooit gebeurde met de dinosauriërs. Maar misschien was de aanwezigheid van een asteroïdengordel in ons zonnestelsel tussen de planeten Mars en Jupiter wel één van de voorwaarden voor het ontstaan van leven op aarde. Zo hebben asteroïden waarschijnlijk de aarde zijn water geleverd, alsmede zware elementen en misschien zelfs het leven zelf. Dat soort overwegingen brachten astronomen Rebecca Martin en Mario Livio ertoe eens goed naar asteroïdengordels te kijken. Hoe moeten die eruitzien zodat leven op een planeet in de binnenste regio van het betreffende stelsel kan ontstaan?