Die vraag beantwoord ik – een beetje – in het coververhaal van het meinummer van KIJK.
Preciezer is de vraag: wat kan de aardse evolutie ons vertellen over leven op andere planeten? Welke eigenschappen delen de organismen hier waarschijnlijk met organismen die zijn ontstaan hier lichtjaren vandaan, onder heel andere omstandigheden?
De periode van 115.000 tot 500 jaar – het late Kwartair – was geen gemakkelijke tijd voor zoogdieren. Waarschijnlijk door toedoen van snelle klimaatveranderingen (ijstijden die kwamen en gingen) en de mens die zich over de aarde verspreidde, legden flink wat diersoorten het loodje. Maar welke factoren bepaalden hoe groot de kans was dat zo’n soort verdween of juist niet? Op die vraag stortten zoöloog Jacob Dembitzer van de Universiteit van Tel Aviv zich met collega’s.
De uitkomst van hun onderzoek: zoals al bekend was, waren grotere dieren in het nadeel. Maar óók een belangrijke factor blijkt het hersenvolume: hoe groter dat was, des te beter de overlevingskansen van een soort.
Lees het hele bericht bij Scientias.
Mannen houden van vrouwen met kleine voeten, zo is het idee – en dat zou gelden voor alle volkeren en culturen. De reden: kleine voeten wijzen op een jonge vrouw die nog weinig kinderen heeft gehad, oftewel een geschikte partner – en dus zit de voorkeur daarvoor bij mannen evolutionair ingebakken. Maar de inwoners van plattelandsdorpen uit het noorden van het Indonesische eiland Sumatra hebben lak aan dat idee. Zij vinden juist grote vrouwenvoeten mooi.
Mensen over de hele wereld vinden dezelfde gezichten aantrekkelijk, zo leek eerder onderzoek uit te wijzen. Als dan bovendien geldt dat aantrekkelijke mensen zich vaker voortplanten dan onaantrekkelijke en dus hun uiterlijke kenmerken doorgeven aan meer nakomelingen, zou dat moeten betekenen dat gezichten op bepaalde punten wereldwijd niet veel verschillen. Maar in elk geval voor kinnen gaat dat niet op; die variëren flink per regio.
Alsof de duvel ermee speelt. Net nu we in KIJK een artikel hebben over ‘omgekeerde evolutie’, dient een nieuw voorbeeld van dit controversiële verschijnsel zich aan: de huisstofmijt. Deze spinachtige evolueerde namelijk ooit van een op zichzelf levend diertje naar een parasiet, om vervolgens weer van parasiet in een op zichzelf levend diertje te veranderen. Dat claimt althans een team geleid door bioloog Pavel Klimov van de Universiteit van Michigan in het tijdschrift Systematic Biology.