Rijden over het Marsoppervlak heeft de mensheid al een aantal keer gedaan, maar vliegen is een heel ander verhaal. De dichtheid van de Marsatmosfeer is namelijk honderd keer zo klein als die van de aarde – wat het heel wat lastiger maakt om in de lucht te blijven. De Mars Helicopter – in ontwikkeling sinds 2013, nu officieel aangekondigd – moet daar toch in slagen met behulp van twee sets van elk twee rotorbladen. Deze rotorbladen zullen in tegengestelde richting draaien met een snelheid van drieduizend rotaties per minuut – ongeveer tien keer zo snel als bij een aardse helikopter.
Tag: De Ingenieur
Een paar jaar geleden kwamen Ronald Hanson en collega’s van de TU Delft wereldwijd in het nieuws omdat ze hadden bewezen dat deeltjes elkaar op grote afstand kunnen beïnvloeden. De grote nieuwe stap daarbij was dat alle loopholes – alle manieren waarop die beïnvloeding op afstand misschien toch niet echt was – tegelijkertijd werden gedicht. Toch claimt een artikel dat deze week is gepubliceerd in Nature nóg een loophole te hebben gedicht. Hoe zit dat?
Op aarde wordt hard gewerkt aan telescopen met spiegeldiameters tot 39 m. Maar in de ruimte moeten we het vooralsnog met veel minder doen. Zelfs de in 2020 te lanceren James Webb Space Telescope komt niet verder dan 6,5 m. Willen we meer, dan zullen we dat anders aan moeten pakken, zegt luchtvaart- en ruimtevaarttechnicus Dmitry Savransky (Cornell University). Hij stelt een telescoop van 30 m voor die zichzelf in de ruimte in elkaar kan zetten.
Lander InSight onderweg naar Mars
Vandaag is de Marslander InSight gelanceerd, die moet gaan onderzoeken hoe het binnenste van de rode planeet in elkaar steekt. De lancering vond plaats met een Atlas V-raket vanaf de Vandenberg Air Force Base in California, wat een primeur is. Alle eerdere interplanetaire NASA-missies vertrokken namelijk vanaf het Kennedy Space Center in Cape Canaveral, Florida. Op 26 november komt InSight als het goed is aan bij Mars, na een reis van 484 miljoen km.
Lees het hele bericht op de site van De Ingenieur. Ook leuk; aan boord van dezelfde raket bevinden zich de eerste twee minisatellieten die naar een andere planeet gaan reizen.
Op zijn vroegst komende zaterdag wordt de Marslander InSight gelanceerd – maar die is niet de enige passagier van de Atlas V-raket die vanaf de Vandenberg Air Force Base het luchtruim kiest. Aan boord bevinden zich ook twee identieke minisatellieten, MarCO-A en MarCO-B, die op eigen gelegenheid naar de rode planeet zullen afreizen.
Terwijl je aan het hardlopen bent zelf de energie genereren voor een ledje dat je zichtbaar maakt voor het verkeer? Het zou op termijn mogelijk moeten zijn met het elektronische textiel dat Zweedse onderzoekers hebben ontwikkeld.
We kennen ze allemaal, en we klikken ze bijna allemaal ongelezen weg: de privacyverklaringen die online diensten ons voorschotelen. Niet zo vreemd ook; ze zijn in de regel lang en bepaald niet toegankelijk opgeschreven. Een afgelopen vrijdag gelanceerd programma van Zwitsers-Amerikaanse makelij biedt nu uitkomst: dat pluist op verzoek een privacyverklaring uit en presenteert de kern daarvan op een begrijpelijke manier.
Iedereen die weleens heeft geëxperimenteerd met Apple’s Siri, Microsofts Cortana of een chatbot op een bedrijvenwebsite weet: dergelijke digitale gesprekspartners begrijpen nog lang niet alles wat je tegen ze zegt. Chatbots waar een mens achter schuilgaat doen het dan een stuk beter, maar ja: die zijn weer duurder en trager. Onderzoekers van de Carnegie Mellon University werken nu aan een gulden middenweg: Evorus, een chatbot die mens en computer combineert. Daarbij leert de computer van de mens, waardoor hij het gesprek op den duur steeds zelfstandiger (en dus goedkoper) zal kunnen voeren.
Het Franse project ExTrA richt zich op planeten die vanaf de aarde gezien voor hun ster langs bewegen. Tijdens zo’n overgang of transit blokkeren deze planeten een klein deel van het sterrenlicht, waardoor de ster tijdelijk net iets minder helder is dan normaal. De ExTrA-telescopen moeten die afname in helderheid waarnemen vanaf het aardoppervlak. Dat doen ze met een vrij bescheiden spiegeldiameter van 60 cm, wat toch genoeg zou moeten zijn om planeten te ontdekken die ongeveer zo groot zijn als de aarde.
Dat je iets op een bepaalde plek kunt laten zweven met wervels van geluid – akoestische levitatie genaamd – was al bekend. Helaas werkte een dergelijke ’trekstraal’ alleen voor deeltjes kleiner dan de golflengte van het gebruikte geluid. Probeer je een groter deeltje gevangen te houden met een geluidswervel, dan begint het daardoor een draaiende beweging te maken. De baan van zo’n deeltje wordt bovendien gaandeweg steeds wijder, totdat het wegschiet. Asier Marzo en collega’s van de University of Bristol hebben daar nu iets op gevonden. Zij houden deeltjes op hun plaats door links- en rechtsdraaiende geluidswervels snel af te wisselen. Dat levert een gecombineerde ‘virtuele wervel’ op, die wél grotere deeltjes voor langere tijd gevangen kan houden.