Voor sommige paniekzaaiers is het ongetwijfeld een enorme opluchting, maar voor veel fysici zal het vooral een teleurstelling zijn: in de deeltjesversneller LHC zijn geen sporen gevonden van microscopisch kleine zwarte gaten. Dat meldt het team achter CMS, een van de vier experimenten die rond de LHC-tunnel staan opgesteld om botsingen tussen deeltjes te bestuderen.
Geweldig stukje a capella over het higgsdeeltje op de wijs van Adele’s ‘Rolling in the Deep’, via Barry van der Meer:
Met een mooi snippertje snaartheorie-‘Bohemian Rhapsody’ aan het eind…
Vandaag zijn nieuwe resultaten bekendgemaakt van ESA-ruimtetelescoop Planck, die sinds 2009 de zogenoemde kosmische achtergrondstraling van het heelal bestudeert. Uit de nu vrijgegeven kaart die Planck maakte van de hemel blijkt onder meer dat het heelal ietsje trager uitdijt dan we tot nu toe dachten. En dat betekent dat de oerknal 80 miljoen jaar eerder moet hebben plaatsgevonden dan eerdere waarnemingen uitwezen.
De deeltjesdierentuin aan het lezen en het idee dat er nog iets mist? Dat kan kloppen, want ik was er nog niet aan toegekomen de soundtrack samen te stellen. Hierbij alsnog!
Per hoofdstuk heb ik één nummer uitgezocht (oké, twee voor antimaterie, maar die horen bij elkaar), waarbij ik een aantal obvious keuzes (‘Atomic’ van Blondie, ‘Higgs Boson Blues’ van Nick Cave & The Bad Seeds) uiteindelijk heb verruild voor obscuurder, voornamelijk instrumentaal spul dat qua sfeer wat beter leek te passen bij het onderwerp.
Veel vrouwen en wat minder mannen houden er een netjes bijgewerkt toefje schaamhaar op na, of scheren zelfs de hele regio in kwestie kaal. Visueel misschien wat aantrekkelijker dan een wilde bos haar tussen de benen, maar er kleeft ook een nadeel aan, als we een Frans-Amerikaans groepje wetenschappers mogen geloven. Zij stellen namelijk dat geschoren schaamhaar de kans op waterwratten verhoogt. Mogelijk geldt hetzelfde voor andere seksueel overdraagbare infecties, zoals genitale wratten.
Lees het hele bericht op de KIJK-site! (Met een scheermesje als plaatje, want de water- en genitale wratten die ik her en der vond, zagen er niet al te appetijtelijk uit, en een foto van een dot schaamhaar boven zo’n stukje neerzetten is ook weer zoiets.)
Een hoofdschuddenswaardige higgsuitleg van CBS News, via Sean M. Carroll:
The Higgs boson is often called “the God particle” because it’s said to be what caused the “Big Bang” that created our universe many years ago. The nickname caught on so quickly (even though scientists and clergy alike do not care for it) partly because it’s a great explanation of what it’s supposed to do — the Higgs boson is what joins everything and gives it matter.
Nee, het higgsdeeltje heeft niet de oerknal veroorzaakt, en ‘verbindt niet alles met elkaar’ (?) en geeft ook niet alles ‘materie’ (???), zoals Carroll al zegt. Pijnlijk is vooral dat een deel van het misverstand afkomstig lijkt van snaartheoreet, presentator en schrijver Michio Kaku, die ik ooit hoog had zitten (Hyperspace was een geweldig boek), maar die steeds vaker rare dingen roept en steeds minder bij zijn leest blijft.
Op 4 juli 2012 werd met de deeltjesversneller LHC een nieuw deeltje gevonden. Het higgsdeeltje? Dat was met afstand de meest waarschijnlijke mogelijkheid, maar destijds had CERN, de organisatie die de LHC bedrijft, het nog voorzichtig over “een deeltje consistent met het lang gezochte higgsboson”. De afgelopen twee weken werden er op een jaarlijkse conferentie nieuwe LHC-resultaten bekendgemaakt, gebaseerd op 2,5 keer zoveel gegevens als afgelopen zomer beschikbaar waren. En die hebben ervoor gezorgd dat CERN het nu wél (zij het in ietwat omslachtige bewoordingen) aandurft om te stellen dat het om het higgsdeeltje gaat. Of beter gezegd: een higgsdeeltje.
Stukje op de KIJK-site over het laatste higgsnieuws, gepresenteerd op de Moriond-conferentie.
Zeven maanden na zijn landing heeft Marsrover Curiosity zijn eerste boormonster binnengehaald en geanalyseerd. Volgens de NASA wijst die analyse erop dat er ooit leven mogelijk was op de rode planeet. Het monster bevat namelijk zwavel, stikstof, waterstof, zuurstof, fosfor en koolstof – allemaal bestanddelen voor leven zoals wij dat kennen.
Alsof de duvel ermee speelt. Net nu we in KIJK een artikel hebben over ‘omgekeerde evolutie’, dient een nieuw voorbeeld van dit controversiële verschijnsel zich aan: de huisstofmijt. Deze spinachtige evolueerde namelijk ooit van een op zichzelf levend diertje naar een parasiet, om vervolgens weer van parasiet in een op zichzelf levend diertje te veranderen. Dat claimt althans een team geleid door bioloog Pavel Klimov van de Universiteit van Michigan in het tijdschrift Systematic Biology.
Nu in de winkel: KIJK 4/2013. Met als tien pagina’s tellend coverartikel mijn verhaal over de vraag of er echt nooit iets sneller kan zijn dan het licht.