Bij de Nederlandse Vereniging voor Ruimtevaart kwam onlangs een wel heel bijzondere oplossing binnen voor een van de gevolgen van de klimaatverandering. Namelijk: zouden we de zeespiegelstijging teniet kunnen doen door met raketten het overtollige water naar de ruimte af te voeren? Op aanwijzingen van ruimtevaartdeskundige Erik Laan voerden we een ruwe berekening uit.
Lees het hele stukje op de KIJK-site (eerder gepubliceerd in het blad).
Vlak na de bekendmaking van de eerste directe waarneming van een zwaartekrachtgolf, in februari 2016, bracht sterrenkundejournalist Govert Schilling Einsteins gelijk uit. Ideaal voor wie middenin de hype rond de ontdekking meer wilde weten, maar ook een erg dun boekje dat lang niet alle aspecten van het onderwerp behandelde. Dat gemis heeft Schilling nu meer dan goedgemaakt met zijn nieuwste pennenvrucht: Deining in de ruimtetijd.
Ondanks de lange aanloop blijkt De werkelijkheid is niet wat ze lijkt uiteindelijk met hetzelfde probleem te kampen als Zeven korte beschouwingen over natuurkunde. Wanneer Rovelli eenmaal aankomt bij dat wat hij zijn lezers écht wil vertellen, namelijk wat lusquantumzwaartekracht is, wordt het boek een stuk pittiger en vager. Niet zo gek ook, natuurlijk: het is nogal een onderwerp. Toch beklijft het gevoel dat de auteur zijn boodschap beter had kunnen laten overkomen als hij wat meer rekening had gehouden met zijn lezers.
Fragment uit mijn recensie van het net verschenen boek De werkelijkheid is niet wat ze lijkt op de KIJK-site.
Vanaf onze aardbol gezien, lijkt de maan even groot als de zon. Maar de zon is natuurlijk vele malen groter. Dus hoe kan dat?
Vanaf onze aardbol gezien lijkt de maan even groot als de zon. Maar de zon is natuurlijk vele malen groter. Dus hoe kan dat?
Het is misschien wel de grootste ‘inconvenient truth’ binnen de sterrenkunde: astronomen ontdekken steeds beter hoe ons heelal in elkaar steekt, maar wat donkere materie is, kunnen ze ons nog steeds niet vertellen. En dat terwijl we het hier allesbehalve over een randverschijnsel hebben; zo’n 85 procent van de massa in ons universum bestaat uit deze mysterieuze vorm van materie. Een team van Amerikaanse en Canadese wetenschappers heeft nu geprobeerd om donkere materie te identificeren op een verrassende manier: door handig gebruik te maken van het gps-netwerk dat de aarde omhult.
Waar dijt het heelal in uit? Nergens in, probeer ik hier uit te leggen, in reactie op twee vragen van KIJK-lezers.
De Italiaanse kunstenaar en uitvinder Leonardo da Vinci bedacht tijdens zijn leven nogal wat apparaten. De tentoonstelling Leonardo Da Vinci. Artist – inventor – genius laat een aantal van die bedenksels zien in drie dimensies. Gebouwd op basis van de schetsen van de meester zelf, met alleen maar materialen die in zijn tijd beschikbaar waren: hout, stof, touw en metaal. (…) Zonder meer cool dat de ontwerpen van het Italiaanse genie na eeuwen eindelijk daadwerkelijk zijn gebouwd. De tentoonstelling eromheen had echter net wat harder zijn best mogen doen om Da Vinci’s machines écht tot hun recht te laten komen.
Lees mijn volledige recensie van deze tentoonstelling nu op de KIJK-site.
Onlangs verschenen: het boek Einsteins grootste fout, door David Bodanis. Nette biografie, met als rode draad hoe de natuurkundige richting het eind van zijn leven zo op een wetenschappelijk zijspoor kon belanden.
Lees mijn volledige recensie op de KIJK-site. En volg me op Goodreads om op de hoogte te blijven van al mijn leeswerk.
“Stel dat we naar een zwart gat zouden kunnen reizen”, mailt Rob Roede. “Zou je dan zo dichtbij kunnen komen als je op de bekende illustraties ziet? Of is de zwaartekracht dan al te groot en overleef je dat niet?”
Door mij beantwoorde lezersvraag op de KIJK-site.