Als een zware ster ‘overlijdt’, laat ie een zwart gat achter – en volgens onze huidige theorieën kunnen zulke gaten maximaal 45 keer zoveel wegen als onze zon. De twee LIGO-detectoren in de VS en de Europese detector Virgo bij Pisa in Italië hebben echter zwaartekrachtsgolven gezien, afkomstig van twee samensmeltende zwarte gaten met massa’s die daarboven liggen. De vraag is nu hoe zulke gaten hebben kunnen ontstaan.
Lees het hele stuk op de site van New Scientist.
Wat daar trouwens niet in staat, is dat het zwarte gat dat bij de botsing ontstond, van 142 zonsmassa’s, het eerste intermediate mass black hole zou zijn dat direct is waargenomen: de gewichtsklasse van 100 tot 100.000 zonsmassa’s die tussen de stellaire zwarte gaten en de superzware zwarte gaten in zit.
Voornaamste excuses voor die omissie zijn dat het berichtje zonder dat aspect al lang genoeg was, en dat het verhaal er niet mooier of helderder op was geworden als ik dat pad ook nog ergens had bewandeld. En ach, als journalist heb je sowieso de vrijheid om in te zoomen op dat aspect van een nieuwtje dat jou en je gesproken bronnen het meest interessant lijkt.
Eerder schreef ik trouwens voor KIJK een Far Out-aflevering over wat het bestaan van axionen doet met de maximale massa voor stellaire zwarte gaten. Nu zijn de zwarte gaten uit bovenstaand bericht ook te zwaar voor een universum mét axionen, maar theoretisch natuurkundige Djuna Croon, die ik zowel in het KIJK-artikel als het New Scientist-bericht citeer, heeft met collega’s wel al bliksemsnel een paper geschreven waarin het effect van allerlei nieuwe fysica op de maximale zwarte-gaten-massa wordt onderzocht. Kijken of ik daar ook nog wat mee kan doen.