Je zou het niet verwachten van een object in ons eigen zonnestelsel dat 75 jaar lang tot de planeten werd gerekend, maar: tot afgelopen maandag wisten we niet hoe groot Pluto precies is. Een tijdlang leek het er zelfs op dat het in januari 2005 ontdekte object Eris nog een stukje groter is. Maar nu we Pluto van dichtbij kunnen zien, wint die toch – zij het met een astronomische neuslengte.
Terwijl New Horizons hard op weg is naar Pluto, komt niet alleen de dwergplaneet zelf veel scherper in beeld, maar ook diens grootste maan Charon. En die lijkt onder andere te zijn voorzien van een kloof die langer én kilometers dieper is dan de Grand Canyon op aarde, melden bij de missie betrokken wetenschappers. Het is daarmee het eerste bewijs van geologische verstoringen aan het oppervlak van Charon.
Het enorme sterrenstelsel M87 heeft in de loop van de afgelopen miljard jaar een ander, minder groot stelsel volledig opgeslokt. Dat heeft een team van vier Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen kunnen vaststellen door een nieuwe truc te gebruiken: de wetenschappers keken niet naar de sterren in het verre stelsel, maar naar zogenoemde planetaire nevels.
Oké, de manier waarop natuurkundige Philip Lubin ruimteschepen naar de sterren wil sturen, komt nog niet bepaald neer op de warp drive uit Star Trek. Met de aandrijving die Lubin op het oog heeft, de zogenoemde DEEP-IN, kost het namelijk nog steeds twintig jaar om de sterren te bereiken die zich het dichtst bij onze zon bevinden. Toch heeft de NASA besloten om in het plan te investeren.
Oké, onderstaande foto zal nooit groot op de pagina’s van een sterrenkundig koffietafelboek prijken; daar zijn de vele schitterende Hubble-platen toch echt een stuk geschikter voor. Maar interessant zijn deze waarnemingen wel. Sterrenkundigen hebben er namelijk uit af kunnen leiden dat op het oppervlak van de rechterster, Mira A, enorme explosies plaatsvinden, vergelijkbaar met de zonnevlammen waar onze zon mee te maken krijgt.
De meeste natuurkundigen gaan ervan uit dat donkere materie bestaat uit nog niet waargenomen deeltjes. Maar misschien kan een theorie die de zwaartekracht anders beschrijft dan Einsteins algemene relativiteitstheorie het probleem wel oplossen zonder deze nieuwe deeltjes. Toekomstige waarnemingen aan grote zwarte gaten kunnen een belangrijk hart onder de riem vormen voor een zo’n theorie: Modified Gravity.
Het is volbracht. Gisteravond crashte het onbemande ruimtescheepje MESSENGER op de planeet Mercurius. Daarmee is een succesvolle missie, die vier keer zo lang duurde als gepland, tot een eind gekomen.
Eén jaartje zou het onbemande ruimtescheepje MESSENGER de kleine planeet Mercurius gaan bestuderen. Het werden er bijna vier. Maar eind deze maand valt dan toch echt het doek voor de sonde: dan zal hij crashen op het oppervlak van de planeet.
Als het aan de NASA ligt, zal het Space Launch System (SLS) over een aantal jaren bemande missies naar een asteroïde en Mars mogelijk maken. Afgelopen woensdag werd in Utah een boosterraket voor het systeem succesvol getest: de grootste en krachtigste boosterraket ooit gebouwd.
Oké, zoveel media-aandacht als Rosetta, Dawn of New Horizons zullen ze niet krijgen: de vier ruimtescheepjes behorende bij NASA’s Magnetic Multiscale-missie (MMS), die in de nacht van donderdag op vrijdag worden gelanceerd. Maar eigenlijk gaan ze iets bestuderen dat veel directer relevant is voor ons aardbewoners. Namelijk: hoe het magnetisch veld van de zon zich verbindt met dat van de aarde en zich daar weer van losmaakt. Dit verschijnsel, magnetische reconnectie, is de oorzaak van al het ‘ruimteweer’ rond onze planeet. En dat wil je goed begrijpen, want ruimtevaartuigen, astronauten en het elektriciteitsnet op aarde kunnen hierdoor in gevaar komen. Ook het noorder- en het zuiderlicht zijn het gevolg van magnetische reconnectie, en op de zon is het verschijnsel de veroorzaker van zonnevlammen.