In het februarinummer van KIJK-concurrent Wetenschap in Beeld een fijne bespreking van De deeltjesdierentuin. Citaat:
Wat is er allemaal gebeurd tussen de ontdekking dat atomen uit stukjes bestaan en de vondst van het higgsdeeltje? Wetenschapsjournalist Jean-Paul Keulen zet dit in De deeltjesdierentuin op een zeer heldere manier op een rijtje.
Nee, een briljante film is het niet, maar hij is dan ook voor zo goed als geen geld gemaakt door natuurkundige promovendi: de zombiefilm Decay, die speelt op CERN en in de LHC.
Bekijk hem hieronder in zijn geheel, of download hem via de officiële Decay-site.
Ook leuk: deze IMDb-recensie van de film:
“this movie will get you thinking about science gone astray,and mankind opening doors that should be left closed,AND locked !. The super colliders that those evil white-coats have been working on(atom smashers to us non-involved) are fairly known to most these days,yet little is known about the down-side of one that go,s wrong.It has been said that if one fails,it most likely will create an artificial black hole,or throw the planet of its gravitational poles.yes,that,s what i said,and i,m not joking. (…) Personally,i think atom-smashing is a HUGE waste of money,and time.Very dangerous,and what good is it anyway.”
Ik gok zelf dat dit niet de boodschap was die Decay had moeten overbrengen, gezien de achtergrond van de makers, maar ach: ‘t is net als met literatuur he? Iedereen mag er iets anders uit halen…
Koken en je huis verwarmen gebeurt op het platteland ten zuiden van de Sahara nog steeds voornamelijk door hout en houtskool te verbranden. Zelfs in gebieden waar elektriciteit voor handen is, wordt er nog veel op die manier gestookt en gekookt, omdat de stroom en fornuizen voor de plaatselijke bevolking erg duur blijken. Kan dat zo door blijven gaan? Nee, zeggen Zuid-Afrikaanse en Amerikaanse onderzoekers.
Ik ben er altijd een groot fan van als wetenschapsjournalisten aan het bloggen slaan. Twitter is leuk voor de losse flodders, de actuele linkjes en af en toe een fittie met een collega. Artikelen in kranten en tijdschriften zijn het opgepoetste eindproduct; de teksten die na lang researchen, puzzelen en schrijven een mooi rond geheel vormen. Maar daarnaast komen er geregeld gedachten, redeneringen of betogen in je op die niet in 140 tekens passen én die niet een, twee, drie op te waarderen zijn tot heusch, betaald artikel.
Enter het oude, vertrouwde blog, dat soms overkomt als een vorm van internetgebruik die door sociale media opzij is geduwd, maar dat wat mij betreft nog steeds een rol te spelen heeft. En dan niet zozeer als uitlaatklep voor de ‘man in de straat’ – die zijn ei doorgaans prima op Facebook kwijt kan – maar met name voor specialisten die echt iets te melden hebben over hun onderwerp. Zoals de eerdergenoemde wetenschapjournalisten, maar ook wetenschappers, mensen uit andere beroepsgroepen en fanatieke hobbyisten met veel verstand van zaken.
Deze week mailde mijn redacteur bij Unieboek | Het Spectrum me dat de op 7 januari uitgeleverde tweede druk van mijn boek De deeltjesdierentuin in no time bijna op was, waardoor alweer is besloten tot de derde druk! Die zou dan vanaf 24 januari beschikbaar moeten zijn.
Omdat er dit keer geen tijd was om eventuele extra tekstcorrecties door te voeren, zal de derde druk trouwens exact gelijk zijn aan de tweede. Behalve, natuurlijk, dat ene, best wel stoere toegevoegde regeltje in het colofon: “Derde druk januari 2013.”
Ondertussen begin ik me al eens voorzichtig te beraden op een ‘vervolg’…
Planeten buiten ons zonnestelsel worden tegenwoordig aan de lopende band ontdekt, en soms zit er daar eentje tussen waar, wie weet, leven voor kan komen. Maar we hoeven het niet te houden bij planeten als mogelijke locaties voor aliens. Ook manen die een baan beschrijven rond een exoplaneet, oftewel exomanen, kunnen bewoonbaar blijken. De Duitse astronoom René Heller en zijn Amerikaanse collega Rory Barnes hebben nu in het wetenschappelijke tijdschrift Astrobiology een eis uitgewerkt waar zo’n maan aan moet voldoen.
Ik was er enorm door geïntrigeerd, maar kwam er niet aan toe er écht in te duiken: het nieuws dat onderzoekers erin waren geslaagd een temperatuur te bereiken die onder het absolute nulpunt ligt. Gelukkig zie ik dat Wouter van Joolingen, nu ‘professor of teacher training and science education’ aan de UTwente maar natuurkundige van opleiding, er een mooie blogpost over heeft geschreven. Gaat dat lezen! En Wouter, meer van dit soort posts graag!