Het einde is nabij voor Rosetta. Vrijdagmiddag 30 september zal de Europese sonde, die al meer dan twee jaar lang komeet 67P van dichtbij onderzoekt, neerdalen op het oppervlak van de inmiddels beroemde ‘vuile sneeuwbal’.
Lees het hele bericht op de KIJK-site.
Je kon erop wachten. Nu én begin dit jaar de eerste detectie van zwaartekrachtsgolven bekend werd gemaakt, én de LISA Pathfinder-missie een daverend succes werd, maakt de NASA zich op om een flink grotere rol te gaan spelen in de Europese ruimtemissie eLISA, die ergens na 2030 naar zwaartekrachtsgolven moet gaan zoeken.
Sinds begin dit jaar weten we dat zwaartekrachtsgolven, door Einstein voorspelde rimpelingen in de ruimtetijd, kunnen worden gemeten. Dat opent de weg naar een heel nieuwe manier van sterrenkunde bedrijven: door dit soort golven te bestuderen, kunnen we van alles over het heelal te weten komen. En, zo toont de ruimtemissie LISA Pathfinder nu aan, het moet te doen zijn om een groot ruimteobservatorium te bouwen dat zwaartekrachtsgolven kan waarnemen.
Op het aardoppervlak zijn er verschillende experimenten opgetuigd om te zoeken naar zwaartekrachts- of gravitatiegolven: de ‘rimpels in de ruimtetijd’ die Einstein een eeuw geleden al voorspelde. Maar de Europese ruimtevaartorganisatie ESA is bezig met een andere route: de missie eLISA, een netwerk van ruimtescheepjes dat samen ook dit soort golven moet kunnen meten. Op 2 december wordt een voorloper daarvan gelanceerd, om te kijken of het concept ook echt werkt.
Eind november hoopt de ESA de LISA Pathfinder-missie te lanceren, een voorbereiding voor het veel grotere project eLISA. Dat moet straks rimpelingen in de ruimtetijd gaan meten, voorspeld vanuit Einsteins relativiteitstheorie. Maar volgens nieuw onderzoek kan succes weleens wat langer op zich laten wachten dan optimistische schattingen deden vermoeden. Het lijkt er namelijk op dat een belangrijke bron voor dit soort golven, samensmeltende zwarte gaten, zeldzamer is dan gedacht.
Lees het hele bericht op de KIJK-site, als een soort voorproefje van mijn grote artikel over gravitatiegolven in KIJK 11/2015.
Het wereldwijde gejuich ten spijt verliep de landing van ESA’s Philae op de komeet 67P niet volgens het boekje. Toch heeft de lander van de Rosetta-missie de nodige data kunnen verzamelen en terugsturen. Maar nu zit hij zonder energie, en zullen we voorlopig niets meer van hem horen.
Lees het hele bericht op de KIJK-site (nog van afgelopen maandag).
Ruim tien jaar is hij onderweg geweest: de lander Philae, aan boord van de Rosetta-missie. En vandaag, iets na vijven, kwam hij eindelijk aan op zijn bestemming, komeet 67P. Een mijlpaal: nooit eerder is een lander op een dergelijk object neergezet.
Lees het hele bericht op de KIJK-site! (En nu maar hopen dat het goed komt met die harpoenen.)
Half november is het zover: dan zal het Europese ruimtescheepje Rosetta de lander Philae neerzetten op de komeet Comet 67P/Churyumov-Gerasimenko (67P). Maar waar precies? Dat kon niet van tevoren worden bepaald; tot voor kort hadden we niet het flauwste idee hoe het oppervlak van de komeet eruit zag. Maar dankzij waarnemingen die het twee weken geleden bij 67P gearriveerde ruimtescheepje Rosetta heeft gedaan, zijn er nu wel een aantal potentiële landingsplekken voor Philae gevonden. Dit weekend zijn de vijf meest geschikte plekken uitgekozen.
Het Europese ruimtescheepje Rosetta is na een tocht van tien jaar aangekomen bij de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko (67P/C-G). De sonde wordt niet gelijk in een baan rond 67P/C-G gebracht. Dat is een ingewikkeld en lang proces, dat vandaag is begonnen met een driehoekig traject op 100 kilometer afstand van de komeet. Over twee weken gaat het ruimtescheepje naar een nieuwe driehoekig traject, op een afstand van 80 kilometer. Vanaf begin september zal Rosetta echt een baan rond de komeet gaan beschrijven, uitmondend in een ellipsbaan die het ruimtescheepje op 10 kilometer afstand van het oppervlak brengt.
Lees het hele bericht op de KIJK-site, met meer informatie over het doel en de voorschiedenis van de Rosetta-missie.
Vijf missies waren er in de race om over tien jaar te worden gelanceerd, deze week maakte de Europese ruimtevaartorganisatie ESA de winnaar bekend: PLATO. Deze ruimtetelescoop moet straks in zes jaar tijd ongeveer een miljoen relatief nabije sterren gaan bestuderen. Het doel: aardachtige planeten vinden (of zogenoemde superaardes, die net een maatje groter zijn), waar vloeibaar water, en dus leven, kan voorkomen.