Hey, deze had ik gemist! Outbound Probe, een nieuw nummer van Tim Blais (A Capella Science) over New Horizons en Pluto, op de wijs van Uptown Funk:
Bekijk ook Bohemian Gravity en Rolling in the Higgs!
Categorieën
Categorie: Sterrenkunde
Sinds 1998 weten we dat het heelal steeds sneller uitdijt. Het verschijnsel dat hiervoor verantwoordelijk zou zijn, wordt heel mysterieus ‘donkere energie’ genoemd. Maar wat is die donkere energie precies? Daarvoor zijn heel wat theorieën bedacht. Een nieuw experiment haalt daar de bezem door.
Over kameleonvelden en dito deeltjes als verklaring voor donkere energie. Hele bericht op de KIJK-site!
Kameleondeeltjes stonden trouwens ooit nog ooit op de longlist voor De deeltjessafari, maar pasten er uiteindelijk- net als vele andere deeltjes – niet in. (En nee, ik ben nog steeds niet toe aan het schrijven van een derde deel…)
Drieluik op de KIJK-site! SETI met een morbide draai: hoe spot je vanaf de aarde een buitenaardse beschaving die zichzelf om zeep heeft geholpen met een kernoorlog, met een gemodificeerd killervirus of met zichzelf reproducerende nanobotjes (a.k.a. grey goo)?
In de paper op ArXiv.org zijn nog wat meer mogelijkheden uitgewerkt.
Leuk voor een heel KIJK-artikel natuurlijk, maar ja: we hebben al een groot verhaal op komst over het zoeken naar tekenen van leven op aard-achtige exoplaneten én we hebben net een ‘Wat als…’-aflevering gehad over de gevolgen van een nucleaire winter. Nu ja, misschien later een keer, in combinatie met andere onverwachte SETI-mogelijkheden.
Beetje gedateerd sitestukje, maar voor de volledigheid:
De Europese ruimtemissie Rosetta, vorig jaar groot in het nieuws, beleefde [op 13 augustus] een mijlpaal. De komeet waar de sonde een baan omheen beschrijft, 67P/Churyumov-Gerasimenko (67P), bereikte namelijk om drie minuten over vier ‘s nachts zijn perihelium: het punt waar de afstand tussen komeet en zon het kleinst is, en de temperatuur het hoogst.
Categorieën
‘Heelal zakt weg in eeuwige slaap’
Als grote hoeveelheden sterrenstelsels in kaart worden gebracht, gebeurt dat meestal door één telescoop, die maar een klein bereik aan golflengtes bestudeert. Maar nu heeft een internationaal team van astronomen de gegevens van een heel stel kijkers op aarde én in de ruimte gecombineerd tot één grote dataset. En daarmee is bevestigd dat het heelal in de loop van de miljarden jaren steeds minder energie produceert.
Onderzoek binnen de deeltjesfysica vindt meestal plaats uit pure nieuwsgierigheid: hoe zit onze wereld op het allerkleinste niveau precies in elkaar? Maar vaak komt er toch allerlei technologie uit voort met duidelijk praktisch nut. Denk maar aan PET-scanners (die werken met antimaterie) en het world wide web. Nieuwste voorbeeldje: een supergeleider uit de keuken van CERN, het instituut dat deeltjesversneller LHC uitbaat, die astronauten kan beschermen tegen gevaarlijke straling.
Categorieën
VLT zet ‘kosmische zeepbel’ op de foto
Een nieuw, intrigerend astronomisch plaatje: een planetaire nevel die eruit ziet als een bijna perfect ronde zeepbel.
Hij heet de Zuidelijke Uilnevel – maar als ik zie er met minstens evenveel gemak het kopje van een zeehondje in.
De nieuwste foto’s die NASA-sonde Cassini van Saturnusmaan Tethys heeft gemaakt, zien eruit alsof het zoontje van een van de onderzoekers er met zijn kleurpotloden op is losgegaan. Maar de ruwe, rode krassen over het oppervlak van de maan die je ziet op onderstaande foto zitten er écht.
Lees het volledige bericht op de KIJK-site!
Hoe eindigt het heelal? Misschien wel de minst prettig klinkende manier is de zogenoemde Big Rip. In dit scenario zorgt de donkere energie, die nu het heelal steeds sneller uit elkaar drijft, er over zo’n 20 miljard jaar voor dat alles in ons heelal, tot atomen aan toe, uit elkaar wordt gescheurd. Een aannemelijke mogelijkheid? Ja, concludeerden Amerikaanse wetenschappers onlangs op basis van een eerder dit jaar gepubliceerd artikel.
Categorieën
Superaarde in bewoonbare zone ontdekt
We ontdekken niet alleen steeds meer planeten buiten ons zonnestelsel, maar in die verzameling zijn ook steeds meer exemplaren te vinden die aardig in de buurt komen van onze eigen wereld. Vandaag maakte de NASA een heel belangrijke nieuwe speler bekend in het klassement van de meest aarde-achtige planeten tot nu toe: Kepler-452b.
Lees het hele bericht op de KIJK-site!
