Verschenen: het januarinummer van technologietijdschrift De Ingenieur. Ik schreef het negen pagina’s tellende coververhaal over bedrijven die claimen al rond 2030 een commercieel levensvatbare kernfusiereactor af te kunnen leveren. Bijzonder, want via de geijkte route (waar reactor ITER deel van uitmaakt) zal dat nog vele decennia gaan duren.
Maar Jean-Paul, schreef je daar niet ook al uitgebreid over in je boekje De fusiedroom? Dat klopt – maar toch is dit een echt nieuw verhaal. Tot mijn verbazing kreeg ik namelijk nu sleutelfiguren te spreken bij de fusiebedrijven General Fusion, Tokamak Energy en TAE Technologies, waar ik het eerder moest doen met wat er online aan info te vinden was en meningen van derden.
Zoomen met hotemetoten
Een combinatie van geluk, contacten en koerswijzigingen binnen de genoemde bedrijven, neem ik aan. Wat dat laatste betreft: TAE Technologies stond er sowieso jarenlang om bekend heel geheimzinnig te werk te gaan. Voor het Britse Tokamak Energy zal dat minder hebben gegolden; toch kreeg ik ook van dat bedrijf eerder nooit antwoord op mijn mails. Maar deze keer kwamen er snel reacties van PR-mensen, die gelijk Zoom-interviews met hotemetoten voor me gingen regelen.
Fijn was bovendien dat de interviews niet alleen uit PR-praat bestonden (al zaten de PR-mensen er wel in alle gevallen bij). Ik werd af en toe positief verrast, bijvoorbeeld door een interviewkandidaat die zomaar toegaf: ‘Nee, dat probleem kunnen we als klein bedrijf niet zelf oplossen; daarvoor rekenen we op anderen.’ Een ander vertelde vrijelijk over de aspecten van hun reactor die ze in eerste instantie flink onderschat hadden. (Al benadrukte hij vervolgens uiteraard dat ze nu wél alles onder controle hadden.)
Korrel zout
Nu is mijn hoofdboodschap (spoiler!) niet veranderd: neem de claims van dit soort bedrijven met een korrel zout. Ik breng over een jaar of acht dolgraag een bezoekje aan een commercieel levensvatbare fusiereactor, maar durf er niet op te rekenen dat zo’n perstripje dan al daadwerkelijk kan plaatsvinden.
Wel heb ik het idee dat ik een wat beter beeld heb gekregen van wat deze bedrijven echt aan het doen zijn. Al blijft het lastig om het verschil te horen tussen ‘daar zijn we mee bezig’ (als in: we zijn een heel eind richting de oplossing) en ‘daar zijn we mee bezig’ (als in: we hebben een vaag idee welke kant we op moeten).
Gaat dat lezen!
Nieuwsgierig naar het artikel? Het januarinummer van De Ingenieur is digitaal te koop voor 7,50 euro. Een digitaal jaarabonnement kost 69 euro. En als je lid wordt van KIVI – het Koninklijk Instituut Van Ingenieurs – krijg je het blad op papier of digitaal, afhankelijk van welk lidmaatschap je kiest.
Oh ja, en de eerste paar alinea’s van mijn verhaal zijn hier gratis te lezen.