Deze week verschenen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam: Atlas van de aarde en de mens. Het vervolg op de succesvolle Atlas van de wereldgeschiedenis, die het in 2020 nog schopte tot boek van de maand bij New Scientist.
Waarom ik dat hier meld? Omdat ik van de zomer op verzoek van de uitgeverij de vertaling heb ‘gefactcheckt’. En nee, ik kan niet garanderen dat het boek nu foutloos is – maar ik heb wel degelijk wat pijnlijke dingetjes uit de tekst kunnen vissen. (400.000 jaar geleden is toch echt iets anders dan 400.000 jaar na de oerknal, om maar wat te noemen.)
Het was trouwens geen klusje waar ik zelf naar heb hoeven hengelen. Een redacteur waar ik niet eerder contact mee had gehad, benaderde me omdat ik eerder wat wiskundige fragmenten uit een andere boekvertaling had nagelezen. En toevallig had ik tijd.
Thuiswedstrijd
Dat bevalt me wel aan freelancen. Je weet en kunt wat dingen, dat weten anderen dan weer, en daardoor kun je allerlei partijen helpen die er even zelf niet uit komen.
Bijvoorbeeld door bij te springen wanneer een redactie in de deadlineweek onderbemand is, of een eindredacteur onverwacht ziek wordt. Door een artikel te redigeren of vertalen over iets quantum-achtigs waar niet-ingewijden hun tanden op stuk bijten, terwijl het onderwerp voor mij juist een thuiswedstrijd is.
Dan is er ineens weer een museumproject van een paar maanden dat al op de planning staat, maar iemand moet gaan coördineren. Of dus een boekvertaling die op het laatste moment nog wel een inhoudelijke blik kan gebruiken.
Klus geklaard? Opdrachtgever uit de brand geholpen, ik kan weer door met mijn andere werkzaamheden. En niets duurt zo lang dat het me kan gaan vervelen.
Tussendoorklusjes
Dat gezegd hebbende: ik blijf het liefst schrijven, dus al die tussendoorklusjes moeten ook weer niet mijn hele agenda gaan vullen. Maar daar ben ik zelf bij. Ik kan altijd nee zeggen. Al moet ik dan wel accepteren dat ik iemand níét heb geholpen die even met de handen in het haar zat.