Geef mij een uitgebreide role-playing game waarin alles mogelijk is en ik ga steevast voor dezelfde aanpak. Namelijk die van de goodie two-shoes die iedereen helpt, niemand schoffeert en alleen als het echt moet een bloedbad aanricht.
In Knights of the Old Republic behoor ik tot de Light Side, in Fable zul je aan mijn voorhoofd geen hoorntjes zien ontspruiten, in The Elder Scrolls hoeven verdwaalde NPC’s absoluut niet bang te zijn voor een mes in hun rug. Goed, soms zal ik een keer besluiten een of andere knul niet te helpen om zijn speelgoed terug te vinden – maar dat is dan meestal omdat tegelijkertijd de wereld moet worden gered, en tja, ook een held heeft zo zijn prioriteiten. Hoe dan ook, in principe ontpop ik me in no time tot een meer dan voorbeeldig lid van elke virtuele maatschappij waar je me maar in gooit.
Zo zit niet iedereen in elkaar, heb ik gemerkt. Ik kan me minstens één gamejournalist herinneren die altijd voor evil ging. Dat begon met zo veel mogelijk geld eisen voor elk klusje dat iemand hem aan probeerde te smeren en eindigde met roofmoord, overal waar hij er maar mee wegkwam. In zulke mate dat zelfs de Emperor uit Star Wars op een gegeven moment had gezegd: “Doe es normaal, man!”
2 reacties op “De eeuwige goodie two-shoes”
In eerste instantie speel ik ook de good guy. Als het spel dan echt heel leuk was, dan waag ik mij aan de bad girl. Ik speel nu Skyrim een tijdje. Ook daar ga ik vriendelijk (bijna) iedereen helpen. Als ik in oude D&D termen denk, ben ik zelfs nog ‘lawful’ ook, d.w.z. dat ik niet alleen de duidelijk moreel verantwoorde dingen doe, maar ook nog eens de wetten van het land respecteer. In Skyrim gaf mij dit wel wat problemen, omdat ik in het begin gelijk al door de lokale gezaghebbers tot de doodstraf veroordeeld werd. Toch koos ik mijn eerste game toch weer om met de gevestigde orde mee te vechten, i.p.v. de rebellion. Dus ook ik heb een erg sterk ingebakken eerste voorkeur.
Een oude test die hier nog best van toepassing kan zijn is verzonnen door Richard Bartle (http://en.wikipedia.org/wiki/Bartle_Test). Daarin komt vast naar boven dat Jean-Paul vooral een Socializer is.
Nadat ik een spel als good guy (of eigenlijk meestal good girl) heb uitgespeeld, neem ik me ook vaak voor de hele boel nog eens te doorlopen en dan overal voor de meest ‘evil’ optie te gaan. Maar dat wordt meestal niet zoveel: ik haak snel af en/of blijk mijn aanvankelijke psychopatische gedrag niet vol te kunnen houden als ik eenmaal echt in het spel zit, waardoor het een beetje een vlees-noch-vis-personage wordt. Ergens knaagt er dan wel iets; ik wil wel degelijk graag weten wat de ‘evil mode’ te bieden heeft. Maar om daarvoor dan tientallen uren tegen mijn voorkeur in te spelen, dat gaat me in de praktijk blijkbaar net iets te ver.
Dank voor de link naar de Bartle Test! Moet alleen zeggen dat ik me niet heel erg in de Socializer (of een van de andere drie groepen) herken…