Wat zou je zien als alle door ruimtetelescoop Kepler ontdekte kandidaat-exoplaneten rond één en dezelfde ster zouden bewegen? Dat toont astronoom en data-visualisatie-enthousiasteling Alex Parker in dit filmpje, voorzien van Nine Inch Nails-muziek:
Worlds: The Kepler Planet Candidates from Alex Parker on Vimeo.
(Iets) meer informatie op de KIJK-site; zie ook deze Bad Astronomy-post.
De Big Rip heet het: het moment in de verre toekomst waarop alles in ons heelal uit elkaar getrokken zal zijn, van sterrenstelsels tot atomen. De reden voor dit niet erg aanlokkelijke einde van alles wat er maar is: de zogenoemde donkere energie, die, zo weten we sinds 1998, het heelal steeds sneller doet uitdijen.
Of dit ook daadwerkelijk de manier is waarop ons universum zal eindigen, is onzeker. Maar stel dat het ooit gebeurt… Hoe lang hebben we dan nog in het ergste geval? Die vraag hebben de Chinese natuurkundige Li XiaoDong en vier collega’s proberen te beantwoorden in een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Science China.
Voor het worst-case-scenario komen XiaoDong en zijn team uit op 16,7 miljard jaar tussen nu en de Big Rip. Aangezien het heelal momenteel rond de 13,8 miljard jaar oud is, betekent dit dat we in elk geval nog meer toekomst voor ons hebben liggen dan er verleden achter ons ligt. Gaan de Chinezen uit van het meest waarschijnlijke scenario, dan ligt er zelfs nog ruim 100 miljard jaar in het verschiet.
Op de KIJK-site postte ik al eerder een aantal time-lapsefilmpjes geschoten vanuit het ISS. Maar laten we eerlijk zijn: genoeg krijgen we er toch nooit van. Hier dus nog eentje. Een compilatie deze keer, voorzien van dramatische orkestrale muziek.
View from the ISS at Night from Knate Myers on Vimeo.
Het is astronomen al decennialang een doorn in het oog: het probleem dat het heelal, naast de materie die we kunnen zien, nog veel meer onzichtbare materie lijkt te bevatten. De grote vraag is dan natuurlijk: waar bestaat die zogenoemde donkere materie uit? Het populairste antwoord daarop is op het moment: uit nog niet ontdekte elementaire deeltjes. Maar die deeltjes, genaamd WIMPs (weakly interacting massive particles), zou je dan wel hier op aarde moeten kunnen observeren. En dat laatste is het experiment Xenon100, opgesteld onder de Italiaanse Gran Sasso-berg, de afgelopen twee jaar niet gelukt.
Schitterende foto van het zuiderlicht boven het Zuidpoolstation Concordia, met daarachter de Melkweg:
Concordia is een van de drie permanent bemande onderzoeksstations op de Zuidpool, met een gemiddelde wintertemperatuur van -51 graden Celsius. Wetenschappers Alexander Kumar en Erick Bondoux zullen het dus wel frisjes hebben gehad toen ze gisteren dit kiekje schoten, één kilometer van het station verwijderd…
Meer informatie op de ESA-site en in deze blogpost.
Als je de volle maan al indrukwekkend vindt, zou je op de planeet Kepler-36b helemaal steil achterover slaan. Daar is namelijk af en toe een buurplaneet aan de hemel te zien die 2,5 keer zoveel plek in beslag neemt. De reden: eens in de honderd dagen bedraagt de afstand tussen beide planeten slechts zo’n 2 miljoen kilometer; dertig keer dichter bij elkaar dan elk koppel van planeten in ons eigen zonnestelsel.
In Universum uit het niets legt Lawrence Krauss allerlei kosmologische concepten uit, die samen aannemelijk moeten maken dat de moderne wetenschap op zijn minst druk doende is het ont- en bestaan van ons heelal te verklaren, en dat het dus wat hem betreft niet nodig is om daarvoor een bovennatuurlijke schepper op te voeren. Dat verleidt bioloog en atheïst Richard Dawkins ertoe om in het nawoord te roepen dat Universum uit het niets weleens “het kosmologische equivalent” van On the origin of species kan worden – maar die kreet moeten we met een flinke korrel zout nemen. Darwins opus magnum was het resultaat van jarenlang eigen onderzoek en dubben, en presenteerde een nieuwe kijk op de ontwikkeling van het leven op aarde. Krauss komt met een hele verzameling aan bekende kosmologische ideeën van voornamelijk andere wetenschappers en overgiet die met een atheïstisch sausje.
Lees mijn volledige recensie van ‘Universum uit het niets’ op de KIJK-site.
Internetcartoonist-met-een-bèta-inslag XKCD strikes again! Alle 786 bevestigde exoplaneten, op schaal, in één infographic:
Nog een Blue Marble-foto! We kijken hier op de Noordpool, waarbij vooral Groot-Brittannië (links), Noord-Afrika (linksonder) en Saoedi-Arabië (rechts daarvan) goed te herkennen zijn:
De foto is een samenstelling van beelden gemaakt door de klimaatsatelliet Suomi NPP, die daar vijftien baantjes voor nodig had.
Klik hier voor meer informatie en om de afbeelding in verschillende afmetingen te downloaden.
Twee Amerikaanse wetenschappers hebben een catalogus samengesteld die meer dan 635.000 kraters op de planeet Mars bevat. Hiervan hebben er 384.343 een diameter groter dan een kilometer. Daarmee is het de grootste kratercatalogus van een planeet of maan tot nu toe. De gigantische database is het werk van astronoom Stuart Robbins en geoloog Brian Hynek, die zich vier jaar lang bogen over gegevens die met name door de NASA-sondes Mars Odyssey en Mars Global Surveyor werden verzameld.