Vandaag zijn nieuwe resultaten bekendgemaakt van ESA-ruimtetelescoop Planck, die sinds 2009 de zogenoemde kosmische achtergrondstraling van het heelal bestudeert. Uit de nu vrijgegeven kaart die Planck maakte van de hemel blijkt onder meer dat het heelal ietsje trager uitdijt dan we tot nu toe dachten. En dat betekent dat de oerknal 80 miljoen jaar eerder moet hebben plaatsgevonden dan eerdere waarnemingen uitwezen.
De Big Rip heet het: het moment in de verre toekomst waarop alles in ons heelal uit elkaar getrokken zal zijn, van sterrenstelsels tot atomen. De reden voor dit niet erg aanlokkelijke einde van alles wat er maar is: de zogenoemde donkere energie, die, zo weten we sinds 1998, het heelal steeds sneller doet uitdijen.
Of dit ook daadwerkelijk de manier is waarop ons universum zal eindigen, is onzeker. Maar stel dat het ooit gebeurt… Hoe lang hebben we dan nog in het ergste geval? Die vraag hebben de Chinese natuurkundige Li XiaoDong en vier collega’s proberen te beantwoorden in een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Science China.
Voor het worst-case-scenario komen XiaoDong en zijn team uit op 16,7 miljard jaar tussen nu en de Big Rip. Aangezien het heelal momenteel rond de 13,8 miljard jaar oud is, betekent dit dat we in elk geval nog meer toekomst voor ons hebben liggen dan er verleden achter ons ligt. Gaan de Chinezen uit van het meest waarschijnlijke scenario, dan ligt er zelfs nog ruim 100 miljard jaar in het verschiet.
In Universum uit het niets legt Lawrence Krauss allerlei kosmologische concepten uit, die samen aannemelijk moeten maken dat de moderne wetenschap op zijn minst druk doende is het ont- en bestaan van ons heelal te verklaren, en dat het dus wat hem betreft niet nodig is om daarvoor een bovennatuurlijke schepper op te voeren. Dat verleidt bioloog en atheïst Richard Dawkins ertoe om in het nawoord te roepen dat Universum uit het niets weleens “het kosmologische equivalent” van On the origin of species kan worden – maar die kreet moeten we met een flinke korrel zout nemen. Darwins opus magnum was het resultaat van jarenlang eigen onderzoek en dubben, en presenteerde een nieuwe kijk op de ontwikkeling van het leven op aarde. Krauss komt met een hele verzameling aan bekende kosmologische ideeën van voornamelijk andere wetenschappers en overgiet die met een atheïstisch sausje.
Lees mijn volledige recensie van ‘Universum uit het niets’ op de KIJK-site.