Zonder dat ik echt verliefd ben geworden op een nieuw album, was 2021 voor mij een interessant muziekjaar. Deels omdat ik best wat platen heb gehoord die ik op zijn minst een 7,5 waard vond, deels omdat ik op mijn ouwe dag nog wat nieuwe paden ben ingeslagen.
Ik was al een paar jaar van de progressieve rock richting post-prog aan het bewegen. Minder tierlantijnen en knipogen naar het verleden, meer sfeer en vernieuwing. In 2021 heb ik nog een stapje verder gezet, richting (op verschillende manieren) minimalistische muziek: Voices 2 en Exiles van Max Richter, het meer jazzachtige Promises van Floating Points, Pharaoh Sanders en het London Symphony Orchestra, en albums als Elsewhere van Hammock. Fijne muziek voor ’s avonds laat.
Van Björk tot grunt
Ook was 2021 het jaar waarin Spotify me Hunter van Björks Homogenic voorschotelde – dat ik me vaag herinnerde van toen het uitkwam, maar dat nu ineens klikte, samen met de rest van het album. Voor Violator van Depeche Mode gold hetzelfde, terwijl veel jarentachtigmuziek me nooit écht heeft aangesproken (uitzonderingen als Talk Talk en Peter Gabriel daargelaten).
Verder ben ik door het oeuvre van Prince aan het gaan, aangespoord door de podcast The Album Years – en daar blijkt ook een boel leuks tussen te zitten. (Geen idee waarom ik de beste man zo lang links heb laten liggen.)
En, zowaar: met Moonflowers van Swallow the Sun is er eindelijk een album met grunt vocals (of hoe deze specifieke variant van metalschreeuwen ook heet) dat me aanspreekt. En terwijl ik dit tik, luister ik naar Trisagion van Ethereal Shroud en denk ik: mjoah, hier kan ik dat onverstaanbare gekrijs eigenlijk ook best hebben.
Kortom, vergeet dat weetje dat je muzieksmaak in beton wordt gegoten tijdens je vroege tienerjaren. Ook als veertig-plusser (iep) kun je nog van alles leren waarderen, als je maar de grenzen van wat je nog mooi vindt durft af te tasten.
Wat andere favorieten die in 2021 verschenen…
Froukje – Licht en Donker. Sterke debuut-EP van jong Nederlands songwritertalent. Volgens mij doet ze het prima zonder mijn steuntje in de rug, maar hé, goed is goed.
Black Country, New Road – For the First Time. Ook een debuut, van een omvangrijke postrock-plus-band die in februari alweer met een tweede album komt. Jong en productief: ik mag dat wel.
The Lickerish Quartet – Threesome Vol. 2. Weer een klein maar fijn setje powerpopliedjes van dit drie man sterke kwartet.
All India Radio – Afterworld. Een van de drie albums uit 2021 (!) van dit superproductieve elektronicacollectief uit Australië. Relaxte plaat met een geslaagde cover van Pink Floyds ‘Set the Controls for the Heart of the Sun’:
Smalltape – The Hungry Heart. Indrukwekkend en veelzijdig project van de Duitse sounddesigner en multi-instrumentalist Philipp Nespital. (Lees hier een interview met hem – ik geloof dat ik hem wel mag.)
Loney Dear – A Lantern and a Bell. Breekbaar en ingetogen album van een Zweedse singer-songwriter waar ik niet eerder van gehoord had. (Tot zojuist dacht ik zelfs dat hij Lonely Deer heette.) Twijfelde even: vind ik dit mooi of al te pathetisch? Uiteindelijk ging ik voor mooi.
Oh Wonder – Break 22. Vierde album alweer van dit Britse koppel, over hun bijna-breakup in coronatijd. Sterker dan het vorige, is mijn indruk, al moet ik er nog wat meer naar luisteren voordat ik er écht wat zinnigs over kan zeggen.
Robert Plant & Alison Krauss – Raise the Roof. Ik ben stiekem nooit zo gek op Led Zeppelin geweest als de meeste andere rockliefhebberes en heb weinig met country, maar Plant en Krauss bij elkaar werkt gewoon. Dat bewees Raising Sand in 2007 en dat bevestigt Raise the Roof veertien jaar later.
Ook een luisterbeurt waard: Spiral van DARKSIDE, Arrival of the New Elders van elephant9, Flock van Jane Weaver… En och, zoveel andere albums die op het eerste gehoor prima klonken, maar waar ik nog niet aan toegekomen ben.
Dat is wel het nadeel van die enorm berg online direct beschikbare muziek. Ik ben als een kind in een snoepwinkel dat uit elke pot een handvol in zijn mond propt, maar vijf minuten sabbelen op een enkel dropje is er niet meer bij.
Nu ja, luxeprobleem. Ik ben vooral blij dat ik niet alles waar ik nieuwsgierig naar ben apart op cd of lp in huis hoef te halen. Zowel voor mijn beurs als voor mijn nu al uitpuilende kasten.