Muziekjaarlijstje! Ja, totaal offtopic voor deze site, maar ik heb wel tientallen albums voor moeten luisteren om tot deze selectie te komen, dus ik wil hem toch érgens parkeren. Doe er je voordeel mee.
Absolute topper was Chants from Another Place. Jonathan Húlten, (inmiddels ex-)gitarist van metalband Tribulation (kende ik niet, op het eerste gehoor niks voor mij), maakte een bloedmooi akoestisch album met geweldige melodieën en meerstemmige zang. Kon er geen genoeg van krijgen; de lp-hoes heb ik ingelijst en aan de muur gehangen.
In dezelfde hoek: Lunatic Soul, oftewel Mariusz Duda van Riverside, met Through Shaded Woods. Sterk album geïnspireerd op Slavische en Scandinavische folk, dat erin slaagt een nieuwe richting in te slaan en toch vertrouwd te klinken. Jammer van dat nare stottereffectje op de zang in het titelnummer; ik zou geld overhebben voor een versie van het album zonder.
Ambachtsliederen van de nieuwe Nederlandse hiphopformatie ’t Gilde, kwam via Twitter op mijn netvlies (trommelvlies?). Vraag me verder niet om zinnige dingen over hiphop te zeggen, maar ik heb hier wel wat mee.
SAWAYAMA, eerste volwaardige album van de Japans-Britse Rina Sawayama. Een quirky popplaat met een scherp randje en oké, ook wat nummers die dichter tegen de mainstream aan zitten.
The Lickerish Quartet bestaat uit toetsenist en songwriter Roger Joseph Manning Jr. en twee andere oud-leden van powerpopband Jellyfish (inderdaad, een kwartet van drie personen). De eerste EP, Threesome Vol. 1, is supercatchy; kijk uit naar Vol. 2 en 3, die in 2021 moeten verschijnen.
MOMENTUM van Calibro 35. Interessante, grotendeels instrumentale muziek met af en toe rap van een gastartiest. Moeilijk in een hokje te stoppen (‘cinematic funk’, zegt Wikipedia), dus gewoon maar even luisteren.
Windswept Adan, of Adan no Kaze, of アダンの風, van de Japanse Ichiko Aoba. Mooi, dromerig, kabbelend geluid – heel speciaal. Zin om dieper in haar discografie te duiken (en om de lp/cd te bestellen, maar dat lijkt nogal wat voeten in aarde te hebben).
Open Lines van Martyn Heyne, een vanuit Berlijn opererende componist/gitarist, vertelt internet mij. Neigt naar post-rock, modern klassiek, ambient en jazz, voelt toch als een prettig geheel.
Mooi ook hoe makkelijk het is dankzij internet en vooral Spotify om buiten de gebaande paden te treden. Ik kan me nog herinneren dat echt het gros van mijn cd’s van Britse en Amerikaanse artiesten was, terwijl nu: een Zweed, een Pool, anderhalve Japanse, wat Italianen, een Duitser (als Heyne dat tenminste is)… En dan heb ik echt niet mijn best zitten doen om een zo gevarieerd en eclectisch mogelijk lijstje samen te stellen; dit is gewoon wat me het meeste aansprak van wat er voorbij kwam.