Ja ja, ik hoor het je denken: wat zie ik de afgelopen weken toch weinig jaarlijstjes in de media? Gelukkig is er altijd nog mijn heel persoonlijke opsomming van boeken die ik de moeite waard vond: nieuw, minder nieuw, fictie, non-fictie en strips. (En ja, strips zijn ook fictie. Of non-fictie. Maar hé: mijn lijstje, mijn categorieën.)
Favoriete boeken verschenen in 2024
Een boek dat ik met tegenzin heb gelezen, niet omdat het slecht was, maar omdat het mijn toch al niet enorme vertrouwen in de goede afloop nog wat verder onderuit haalde: Autocratie bv, van Anne Applebaum. Over hoe autocratieën die ideologisch weinig met elkaar gemeen hebben elkaar in het zadel houden. (Om maar een voorbeeld te noemen van nádat het boek verscheen: hoe Noord-Korea nu meevecht aan de kant van Rusland in Oekraïne.)
In dezelfde categorie: De tech-coup, van oud-Europarlementariër en Stanford-wetenschapper Marietje Schaake, over hoeveel macht grote en kleine, bekende en minder bekende techbedrijven inmiddels verworven hebben. (Ik interviewde Schaake over haar boek voor De Ingenieur en KIJK.)
Favoriete non-fictie gelezen in 2024
Ik ben opgegroeid in Zuid-Limburg, maar het hele mijnverleden bleef eigenlijk altijd een beetje buiten beeld. Het geluk van Limburg van Marcia Luyten vulde dat gapende gat in mijn kennis met een geslaagde combinatie van geschiedenisboek en biografie.
Een geschiedenis van de wereld in acht plagen van Jonathan Kennedy laat zien hoe groot de invloed van epidemieën was op het verloop van de geschiedenis. Een fijne toevoeging aan de big-history-plank.
Via de VPRO-app Club Lees las ik Wij slaven van Suriname van Anton de Kom. Uit 1934 maar nog steeds voor het grootste gedeelte heel leesbaar – en schokkend. Wie het Nederlandse slavernijverleden wil wegwuiven, mag zich eerst eens op dit boek storten.
Favoriete romans gelezen in 2024
Verbonden (Kindred) van Octavia E. Butler bleek als geen ander boek de beklemming van leven onder slavernij over te brengen op lezers van nu.
Thuis draag ik bij me van Cecile Korevaar laat dan weer zien hoe het is om als tiener te vluchten uit je thuisland en uiteindelijk in Nederland terecht te komen.
Aan de sciencefictionkant was ik erg onder de indruk van het vuistdikke The Reality Dysfunction van Peter F. Hamilton. De premisse is zó beangstigend en veelomvattend (ik zal niet verraden wat die premisse is, want het duurt een paar honderd pagina’s voor je daar als lezer achterkomt), dat je bijna zou zeggen: dan vallen de problemen waar onze eigen wereld mee kampt nog mee. Bijna.
Favoriete strips gelezen in 2024
Ik vond het tekenwerk van de Franse sciencefictionreeks Ravian (Valérian et Laureline) uit de jaren zeventig altijd al van de pagina’s af spatten, maar de ambitieuze verhaallijnen kwamen voor mij nooit helemaal uit de verf. Bij de delen negen en tien, respectievelijk Halte Châtelet, richting Cassiopeia en Brooklyn Station, Eindpunt Kosmos lijkt ook scenarist Pierre Christin zijn draai te hebben gevonden.
Verder vond ik Het licht van Borneo – een Robbedoes-aflevering buiten reeks van Frank Pé (onder andere Zoo) en Zidrou – de moeite waard. Zeker qua tekeningen; het scenario bevat een tweede lijn die plotsklaps uitdooft zonder ooit aansluiting te vinden bij het hoofdverhaal. Tof was ook Het goud van de zwendelaar, van Ayroles en Guardino (bekend van de dieren-film-noir Blacksad)
Maar mijn grootste applaus is voor Dagen van zand van Aimée de Jongh, een sterke beeldroman over een jonge New Yorkse fotograaf die het leven in Oklahoma ten tijde van de dust bowl in de jaren dertig moet gaan vastleggen. Mooie tekeningen, fijn ritme, aangrijpend verhaal.
Bekijk hier alle eerdere jaarlijstjes op deze site.