Voor zover ik weet, staat het idee nog overeind dat we onze muzieksmaak min of meer vastleggen als we tieners of twintigers zijn en daar de rest van ons leven aan vasthouden. Best begrijpelijk ook, nog los van de neurologische aspecten. Met een drukke baan en kinderen wordt vrije tijd schaars, en die tijd moet ik in mijn geval ook nog verdelen over een hele waslijst aan hobby’s.
Nu kun je muziek natuurlijk altijd opzetten terwijl je werkt. Dat doe ik ook geregeld, maar dan wordt het toch meestal meer achtergrondgeluid. Niet de beste manier om iets nieuws te leren kennen en op waarde te schatten.
Maar: ik vertik het om dús de rest van mijn leven naar nummers te luisteren die moeiteloos langs gebaande paden in mijn hersenen gaan. Natuurlijk, ik heb mijn favorieten waar ik steeds weer naar terugkeer – maar ik wil ook blijven verkennen. En dus houd ik het hele jaar in een Google Doc’je bij welke net verschenen of te verschijnen albums me interessant lijken, op basis van recensies, Discover Weekly enzovoort. En zo bouw ik in de loop van het jaar een lijstje op – waarvan dan een klein deel ouderwets op cd of vinyl in mijn kast belandt.
Without further ado, de oogst van dit jaar! Of althans, het deel waar ik goed genoeg naar heb geluisterd om er redelijk zeker van te kunnen zijn.
All Born Screaming (St. Vincent)
Ik sla St. Vincent hoog aan als songwriter en gitarist, maar heb haar albums ook weer nooit grijsgedraaid. Haar nieuwste kwam daar dit jaar wel aardig bij in de buurt, en spoorde me aan om eens echt goed in haar back catalogue te duiken. Nu maar hopen dat ik daar daadwerkelijk tijd voor ga vinden, komend jaar.
No More Water (Meshell Ndegeocello)
Indrukwekkend en veelzijdig album van bassiste Meshell Ndegeocello, gelardeerd met voordrachten uit het werk van schrijver en activist James Baldwin. Van tevoren zou ik me hebben afgevraagd of die gesproken teksten net zo lang interessant blijven als de muziek erachter en eromheen. Maar als die teksten met zóveel zeggingskracht en woede worden gebracht als hier, geven ze een album alleen maar veel meer gewicht.
AUDIO VERTIGO (Elbow)
Van de Britse band Elbow heb ik alleen het debuut Asleep in the Back uit 2001 in de kast staan, maar het nieuwste album klinkt ook erg sterk. (‘Lover’s Leap’ belandde in mijn 2024-playlist.) Tijd om het tussenliggende werk een kans te geven.
Noodzakelijk verdriet (Froukje)
Hoewel ze al een paar jaar volle zalen trekt, is dit eigenlijk past het eerste échte album van Froukje – en dat is net zo goed als de twee EP’s die eraan vooraf gingen. Leuk ook om eens een artiest helemaal vanaf het begin te volgen, en te weten dat er de komende jaren (wat zeg ik, decennia) waarschijnlijk nog heel veel goeds gaat komen.
Night Reign (Arooj Aftab)
Ik heb de Pakistaanse zangeres Arooj Aftab al een tijdje in mijn vizier, maar vond haar muziek altijd nét wat saai. Night Reign klikte eindelijk wel, met ‘Bolo Na’ als favoriet.
Girl with No Face (Allie X)
Canadese singer-songwriter die pas dit jaar op mijn radar kwam – er is ook zó véél – met een album dat een prettig jaren-tachtig-popgeluid combineert met een scherp randje. Meest geluisterd: ‘Off with the Tits’.
Life’s Too Fast (High Fade)
Mijn meest afgespeelde artiest van 2024 bleek Jamiroquai te zijn, dus blijkbaar zit ik in een funky fase. En daar past dit Schotse trio – dat online hoge ogen gooit, maar om de een of andere reden nog niet eens een eigen Wikipedia-pagina heeft – prima in.
Gebroken spiegels (Sophie Straat)
Oké, strikt gesproken is dit geen album, maar deze epic van ruim dertien minuten (ter gelegenheid van Record Store Day op vinyl uitgebracht) mocht niet ontbreken in mijn jaarlijstje. Waarschijnlijk gaan we nog jaren lezen dat Straat smartlappen zingt – want zo is ze een paar jaar geleden nou eenmaal begonnen – maar daarmee doe je haar te kort. Heel benieuwd naar haar volgende échte album, dat voor komend jaar op de planning staat.
Het album is niet dood
En dat is natuurlijk nog maar het topje van de ijsberg. Ja, BRAT van Charlie xcx is ook goed – maar dat album zit nou niet echt verlegen om een duwtje in de rug van mij. Ondergewaardeerd is dan weer de verzameling prima popliedjes Radios & Rainbows van de inmiddels 76-jarige Kate Pierson, die in elk geval in de studio nog net zo weet te klinken als destijds in de B-52’s. Ondanks de teruggekeerde grunt vocals kan ik wel wat met Last Will and Testament van Opeth. Ook luisterde ik met veel plezier naar Natural Magick van Kula Shaker (jeweetwel, van ‘Hush’ en zo, in de tweede helft van de jaren negentig). Dan waren er nog die twee albums van The Smile, het minimalische All Life Long van Kali Malone, Humble as the Sun van Bob Vylan… En een hele waslijst aan andere albums waar ik niet of nauwelijks aan toe ben gekomen.
Nee, ik kan me nog steeds niet vinden in het idee dat ‘we’ geen goede muziek meer maken, of dat het album als medium dood is, of wat dan ook. Integendeel: er verschijnt meer moois dan een druk mens luisteren kan.
Bekijk ook mijn boekenjaarlijstje van 2024 en mijn eerdere jaarlijstjes.