Best wat goede boeken gelezen in 2019, zij het dat het gros daarvan niet dit jaar is verschenen. Een overzichtje.
Favoriete non-fictieboeken van 2019
Van de nieuwe oogst kon ik Rutger Bregmans De meeste mensen deugen erg waarderen; lees mijn recensie op de site van New Scientist. Niet dat dat boek nog een duwtje van mij nodig heeft; ik zie het overal prominent in de boekwinkels liggen (en dat is vast niet omdat niemand het koopt).
Iets moeilijker om door te komen vond ik Oorsprong van de Britse astrobioloog Lewis Dartnell, over hoe aarde en klimaat de geschiedenis van de mens hebben beïnvloed, maar ook daar staat erg veel interessants in. Recensie lees je in het 18 december te verschijnen januarinummer van New Scientist.
Tot slot schreef deeltjesfysicus Dan Hooper, eerder verantwoordelijk voor prima boeken over donkere materie en supersymmetrie, At the Edge over Time, over de eerste momenten van ons heelal en aanverwante zaken. (Iets te veel aanverwante zaken naar mijn smaak; ik hou er altijd wel van als boeken zich heel strak aan hun missie houden. Maar voor de rest prima boek – anders noemde ik het hier niet.)
Favoriete non-fictieboeken gelezen in 2019
De autobiografie Educated van Tara Westover, die opgroeide met een zwaar christelijke prepper als vader, maakte een diepe indruk op me.
Nu nog bezig in ’t Hooge nest van Roxane van Iperen, maar ik ben er enthousiast genoeg over om het vast in mijn jaarlijstje op te nemen. Beklemmend geschiedenisboek over de deels joodse familie die tijdens de Tweede Wereldoorlog ondergedoken zat in het huis van Van Iperen. Heb al best wat gelezen en gekeken over de holocaust, maar dit boek komt toch weer hard binnen.
De grootste verrassing van 2018 was No Limit, over allerlei eurodance-acts uit de jaren negentig: 2 Unlimited, Aqua, Dr. Album… De twee auteurs hebben duidelijk ontzettend hun best gedaan om zoveel mogelijk van de artiesten en producenten van destijds te spreken te krijgen, wat een boek heeft opgeleverd dat ook prima te lezen is als je geen fan bent van de muziek. (Wat wel helpt: ik was zelf tiener in de jaren negentig.)
Favoriete romans gelezen in 2019
Nog steeds bezig in de tiendelige fantasyreeks Malazan Book of the Fallen. Midnight Tides en The Bonehunters (boek vijf en zes) waren geweldig, Reaper’s Gale (deel zeven) vond ik ietsje minder. Maar ach, door ga ik toch wel.
Een absolute aanrader was verder de sciencefictionroman Children of Time van Adrian Tchaikovsky. Combineert het doordachte van de klassieke sf-titels uit de jaren zeventig met de leesbaarheid en het epische van moderne series als The Expanse. Waar ik trouwens ook nodig eens in verder moet gaan. Actiepuntje voor 2020.
Favoriete strips gelezen in 2019
Vergeet de tv-serie Lucifer, die na vier seizoenen nog steeds niet al te ver af durft te wijken van de beproefde concepten ‘buddy cop’ en ‘één moord per aflevering’ (een moord die ook nog eens steevast op de meest voorspelbare manier denkbaar wordt afgehandeld). De comic Lucifer van Mike Carey – waar de serie op gebaseerd is, of eigenlijk: een aantal personages aan ontleent – is daarentegen een gedurfde, epische reeks, die in slechts vijf bundels naar zijn climax dendert. Ik vind hem stiekem als geheel zelfs ietsje sterker dan The Sandman, de veelgeprezen serie waar dit een spin-off van is.
Veelbelovend waren verder Lazarus en Locke & Key, maar daarvan heb ik vooralsnog alleen de eerste delen gelezen. En zoals onder meer Y: The Last Man, de Thor-trilogie van J. Michael Straczynski en The Manhattan Projects wel hebben aangetoond: je moet een stripreeks eerst tot het laatste deel uitlezen voordat je er met recht de loftrompet over kan steken.
Lees ook mijn boekenjaarlijstjes van 2018, 2017, 2016, 2015 en 2014!