Boven dit stukje stond eerst ‘De beste boeken van 2017’, maar dat zou een al te grote leugen zijn: ik denk dat überhaupt niemand genoeg gelezen kan hebben om dat te kunnen bepalen en ik al zeker niet (daarvoor doe ik naast lezen te veel andere dingen). Bovendien ben ik, sinds ik de boekenrubriek van KIJK niet meer coördineer, het overzicht een beetje kwijt van wat er allemaal verschijnt en is de instroom van nieuwe titels ook wat opgedroogd. Dat gezegd hebbende: ik heb wel netjes op Goodreads bijgehouden wat ik dit jaar allemaal gelezen heb en daar kan ik natuurlijk best een paar favorieten uit kiezen.
Beste non-fictieboek gelezen in 2017
1491 door Charles C. Mann. Alweer meer dan tien jaar oud, maar toch: veel eye-openers met betrekking tot de oorspronkelijke bewoners van Amerika. Het vervolg, 1493, staat op mijn verlanglijstje. (Over 1492 was al wel genoeg geschreven, vond Mann duidelijk.)
Eervolle vermeldingen: The Seasons of Trouble van Rohini Mohan, over de burgeroorlog plus nasleep in Sri Lanka. How Music Works van David ‘Talking Heads’ Byrne was ook gaaf (zij het een beetje all over the place qua onderwerp). Voor mijn eigen boek verder veel gehad aan de bundel Aliens: Science Asks: Is Anyone Out There?, al is niet elk hoofdstuk even goed en is het bij de écht geslaagde teksten weer jammer dat ze niet langer zijn.
Beste non-fictieboek verschenen in 2017
Deining in de ruimtetijd door Govert Schilling. Afgelopen jaren schreef Govert (ik mag Govert zeggen) een aantal abc’tjes over actuele onderwerpen. Ik snap de functie van dat format helemaal: snel te schrijven én snel te lezen, waardoor een geïnteresseerde leek vlak na een nieuwe ontdekking net wat meer verdieping kan krijgen dan nieuwsberichten kunnen bieden. Voor mij zijn ze echter niet zo nuttig; bovendien loop ik al snel tegen de beperkingen van het format aan (vrij veel dubbeling van informatie, weinig kop en staart omdat de aan de letters van het alfabet gekoppelde hoofdstukken in elke volgorde te lezen moeten zijn). Fijn dus dat Govert (ik mag Govert zeggen) heeft besloten over zwaartekrachtgolven ook nog een uitgebreid boek te maken. Oké, voor mijn smaak is dat dan soms weer ietsje té uitgebreid (het is ook nooit goed), maar toch: dit is het soort sterrenkundeboek waar je graag je kasten mee vult; interessant, helder en fijn opgeschreven. Terecht een internationaal succes.
Eervolle vermelding: Ecomodernisme van een hele sloot aan Nederlandse en Vlaamse journalisten. Net als bij Aliens geldt dat niet elk hoofdstuk even sterk is. Ook hadden de auteurs naar mijn idee meer zieltjes kunnen winnen als ze ‘schoppen tegen de groene beweging’ wat minder hoog op hun prioriteitenlijstje hadden gezet. De Elsevier-achterban zal dat soort fragmenten ongetwijfeld kwijlend lezen, maar bij iemand als ik – die zichzelf ook tot op zekere hoogte als ecomodernist ziet – schiet het boek op dit punt af en toe zijn doel voorbij. Bij de nog wat meer ‘klassiek-groene’ lezer zal dat alleen maar nog veel meer het geval zijn, terwijl Ecomodernisme juist die genoeg nieuwe inzichten te bieden heeft. Iets met vliegen, stroop en azijn.
Beste roman gelezen in 2017
Memories of Ice van Steven Erikson, een deel uit de meer dan epische fantasyreeks Malazan Book of the Fallen. Een serie die niet voor iedereen zal zijn; het aantal personages is enorm en de auteur laat je flink worstelen om de wereld te leren kennen. Voor mij bleek dat te werken, wat betekent dat ik nog heel wat vuistdikke paperbacks voor de boeg heb. Mijn favoriet tot nu toe is dit derde deel, dat doorgaat op deel één (deel twee heeft grotendeels andere personages) en een mooi afgeronde eigen plot heeft (verderop in de serie schijnt dat minder het geval te zijn).
Eervolle vermeldingen: Dark Matter van Blake Crouch. Heeft meer dan 100.000 stemmen op Goodreads, maar geen eigen Wikipedia-pagina; raar. Hoe dan ook: een pakkende sciencefictionthriller die erom smeekt verfilmd te worden (en hé, dat lijkt ook te gaan gebeuren.) Over de plot zal ik verder niets zeggen; koop gewoon dat boek en enjoy the ride. Ook als je niet zoveel met sciencefiction hebt; dit is geen space opera, maar gewoon een spannend boek dat speelt in het hier en nu. Al blijkt dat ‘hier’ wel een rekbaar begrip. Ook gaaf: Fallen Dragon van Peter F. Hamilton, Abaddon’s Gate van James S.A. Corey (beide wél een space opera) en The Three-Body Problem van de Chinese SF-schrijver Liu Cixin.
Beste strip gelezen in 2017
Ik gaf de eerste zes delen van de reeks Saga stuk voor stuk vier sterren op Goodreads. Sciencefictionreeks die bruut geweld, humor en ontroerende scènes perfect combineert. Ben alleen nog een beetje huiverig over het eind; de auteur is Brian K. Vaughn, die eerder de comic Y: The Last Man afleverde en meewerkte aan de tv-serie Lost, en die hadden voor mij allebei niet echt een bevredigende afsluiting. Ik hoop dan maar dat Vaughn deze keer wél goed weet waar hij naartoe werkt.
Eervolle vermeldingen: dat zijn er veel. De manga’s Oishinbo à la Carte (over de Japanse keuken) en Ayako (een familiedrama van mangagrootheid Osamu Tezuka), de bijna zeshonderd pagina’s dikke eerste omnibus van seizoen 8 van Buffy the Vampire Slayer (het comicvervolg op de tv-serie), Promethea van legende Alan Moore (niet zijn beste werk, maar zeker een intrigerende reeks), het stoute Sex Criminals, het gezapige Magasin Général (eindelijk aan de laatste paar delen toegekomen), en niet te vergeten De man van nu, een originele samenwerking tussen mijn favoriete Nederlandse striptekenaar Hanco Kolk en de Vlaming Kim Duchateau. Allemaal goed op hun eigen manier.
Oh, en er verscheen ook nog een leuk boekje over de zoektocht naar buitenaardse intelligentie…