Stel, je hebt een ruimteschip met een warp drive: zo’n aandrijving uit Star Trek waarmee je sneller dan het licht van ster naar ster kunt reizen. Dan klinkt het zo ongeveer als de domst denkbare actie om daar een zwart gat mee in te vliegen. Want hé, die dingen zijn toch het ultieme voorbeeld van eenrichtingsverkeer? Je kunt er wel in, maar als je er eenmaal in zit, kom je er nooit meer uit, toch?
Nou nee; als het goed is, zou je met een warp drive een zwart gat ook weer moeten kunnen verlaten. Sterker nog, zo schrijven natuurkundigen Remo Garattini en Kirill Zatrimajlov van de Italiaanse Universiteit van Bergamo in een recent wetenschappelijk artikel: je zou zo’n gat zelfs kunnen gebruiken om je ruimteschip een boost te geven. Een leuke plotwending voor een Star Trek-aflevering waarin de nood (weer eens) erg hoog is. En misschien helpt het werk van de twee Italianen ons ook wel bij het realiseren van mini-warp-drives in het lab.
Negatieve massa
Wil je een sciencefictionverhaal waarin je hoofdpersonen er geen jaren, decennia of zelfs eeuwen over doen om bij een andere ster te komen, dan zul je ze een manier moeten geven om sneller dan het licht te reizen. Oké, eigenlijk kan dat volgens de speciale relativiteitstheorie van Albert Einstein helemaal niet – maar als fictieschrijver mag je zo’n regel best aan je laars lappen. Je verzint gewoon een of andere futuristische aandrijving met een overtuigend klinkende naam en hoppa: je personages kunnen vooruit.
Maar de warp drive heeft meer om het lijf dan dat. Die zou in theorie écht kunnen werken, becijferde de Mexicaanse natuurkundige Miguel Alcubierre in 1994. Wat je dan in feite doet om sneller dan het licht van A naar B te komen, is de ruimte vóór je schip samendrukken en de ruimte áchter je schip uitrekken.
Meer dan een detail is dat je daarvoor wel een soort bubbel rond het ruimteschip moet maken waarbinnen de ruimte een negatieve energie heeft, waar je dan weer negatieve massa voor nodig zou hebben – en we hebben geen idee of zoiets mogelijk is.