Op het plaatje bij dit bericht, gemaakt door de Hubble-ruimtetelescoop, zijn minstens twaalf boogjes te zien. In werkelijkheid zie je hier twaalf keer hetzelfde sterrenstelsel – met dank aan de zwaartekracht van een groep nabijere stelsels. Dit vreemde effect kan ons helpen een mysterie uit het vroege heelal op te lossen.
Lees het hele bericht op de site van New Scientist.
lexitariërs kennen het probleem: het liefst zou je in een restaurant voor een vegetarische optie gaan, maar er staat er maar een op de kaart – en die spreekt je niet aan. Bestel je dan toch maar die fantasieloze roerbakschotel of gebakken camembert? Of ‘zondig’ je en ga je voor een van de vele gerechten met vlees of vis? Dat getwijfel roept de vraag op: als restaurants meer vegetarische opties aanbieden, kiezen mensen dan ook vaker voor vleesloos? Het klinkt als een open deur, maar volgens Emma Garnett en collega’s van de Universiteit van Cambridge is deze kwestie nooit echt wetenschappelijk onderzocht.
Lees het hele bericht op de site van New Scientist.
En tja, de ‘ja duh’-reacties liggen bij dit soort berichten op de loer (die probeer ik dan ook een beetje voor te zijn in bovenstaande inleiding), maar je moet zoiets toch onderzoeken voordat je er echt iets over kan zeggen. Bovendien vond ik het resultaat dat juist de klanten die het verst aan de vleeskant van het spectrum zitten vaker voor vegetarisch gaan als er meer vega-opties zijn wel degelijk verrassend.
Benieuwd alleen hoe goed het bericht scoort. De bezoekers van de New Scientist-site zijn toch vooral van de extreme natuur- en sterrenkunde – waar ik op zich graag in voorzie, maar soms moet je ook eens iets anders durven aanbieden. Of, om in lijn met bovenstaand bericht te blijven: verandering van spijs doet eten.
Gek genoeg nog niet hier vermeld, maar: sinds begin van de maand ben ik eindredacteur van de Nederlandse editie van New Scientist! Later misschien meer over mijn overstap, voor nu even een siteberichtje dat ik afgelopen week schreef:
Een zwart gat heeft geen haar, zo nemen natuurkundigen al decennia aan. Wat ze daarmee bedoelen: een zwart gat wordt getypeerd door slechts drie eigenschappen, namelijk zijn massa, zijn draaiing en zijn elektrische lading. Twee zwarte gaten die hetzelfde wegen, even snel in het rond bewegen en dezelfde lading hebben, zijn dus identiek. Het maakt niet uit hoe ze zijn ontstaan of wat ze in de loop der tijd naar binnen hebben getrokken. Natuurkundigen Matthew Giesler en Maximiliano Isi zijn er nu samen met anderen in geslaagd die stelling te testen.
Lees het hele bericht op de site van New Scientist!
Leuk om te merken dat een nieuwsbericht als dit behoorlijk goed scoort onder de bezoekers. Qua interesses heb ik dus in elk geval een boel met mijn nieuwe publiek gemeen.
Om het stijgende waterpeil het hoofd te bieden, is het niet genoeg om de dijken te verhogen en te verstevigen, vreest fysisch geograaf Maarten Kleinhans, die ik interviewde voor de Nederlandse editie van New Scientist. ‘We moeten het in Nederland ook gaan hebben over het gecontroleerd terugtrekken uit gebieden. Op den duur kun je dan door afzetting van slib zelfs hoogland terugkrijgen voor laagland dat je aan de natuur hebt prijsgegeven.’
Nu in de winkel: het maartnummer van de Nederlandse New Scientist, met daarin mijn interview met de Leidse wiskundige Bas Edixhoven, die een aantal kritische kanttekeningen plaatst bij de vele juichverhalen over de quantumcomputer.
Zo betwijfelt hij ten zeerste of je met zo’n apparaat echt het complete weersysteem van de aarde kunt simuleren, zoals wel wordt beweerd, en vindt hij dat we de investeringen van bedrijven als Microsoft, Google, IBM enzovoort ook weer niet moeten overdrijven.
Lees het artikel los voor 29 cent via Blendle of koop het honderd pagina’s tellende tijdschrift voor 8,50 euro.
Nu in de winkel: de nieuwe KIJK én de nieuwe New Scientist.
In het februarinummer van KIJK schrijf ik over een groepje wetenschappers dat de mogelijkheden heeft bekeken om ‘Oumuamua, de bezoeker uit een ander zonnestelsel, alsnog met een onbemand ruimtescheepje te bereiken. Ook beantwoord ik de lezersvraag of de aarde door een botsing met een asteroïde in een baan dichter bij de zon kan belanden en of dat de temperatuur merkbaar zou doen stijgen.
In New Scientist interview ik taalwetenschapper Marc van Oostendorp over de discussie rond het oprukkende Engels in de Nederlandse universitaire wereld. Wat hem betreft zitten zowel de mensen die pleiten voor alles in het Engels als degenen die het Nederlands streng bewaken ernaast. (Zelf vind ik ook wel iets van de hele kwestie, maar dat moet een keer een aparte blogpost worden, denk ik.)
De nieuwe KIJK ligt in de winkel voor 5,99 euro en is hier online te bestellen. New Scientist kost 8,50 euro en is aan te schaffen via deze pagina.
Nu in de winkel: de nieuwe New Scientist (NL), met daarin een interview van mijn hand met Marco de Baar, hoofd kernfusieonderzoek bij het Nederlandse DIFFER.
Zijn boodschap: in tegenstelling tot wat populisten graag beweren, komt kernfusie te laat om een bijdrage te kunnen leveren aan een CO2-arme toekomst. Bovendien zijn fusiereactoren volgens De Baar überhaupt niet de ‘Rolls-Royces onder de energiecentrales’ die wetenschappers er aanvankelijk in zagen.
Ook voor mij bevatte het interview een aantal eye-openers. Ik wist dat het nog wel even zou duren voordat kernreactoren stroom aan het net zouden leveren en dat deskundigen ze al een tijd niet meer zien als dé oplossing van het energieprobleem, maar blijkbaar was mijn beeld nog steeds wat te rooskleurig…
Lees het interview via Blendle of koop de nieuwste New Scientist-editie in de winkel.
Druk bezig met mijn nieuwe boek, Verstoppertje spelen met aliens, dus de freelance-activiteiten staan even op een lager pitje. Toch weer twee blaadjes in de bus gehad met teksten van mij: KIJK 10/2017 en editie 48 van de Nederlandse New Scientist.
Het lijkt ineens of ik wel een héél hard werkende freelancer ben: deze week verschenen maar liefst drie tijdschriften waar ik bijdragen aan leverde.
Allereerst de nieuwe KIJK, waarvan ik maar liefst achttien pagina’s vol schreef: zeven pagina’s over quantumcomputers en het quantuminternet, acht over Cassini (oké, dat zijn voornamelijk plaatjes, maar toch), twee over hogere dimensies en zwaartekrachtgolven, en dan nog een boekrecensie en een lezersvraag. Zelfs toen ik er fulltime werkte, is het maar zelden gelukt om zoveel pagina’s te vullen (en de afgelopen jaren met al dat regelwerk zeker niet). Hier online te koop.
Daarnaast schreef ik op verzoek van het Vlaamse Eos een verhaal van drieduizend woorden (voor de niet-journalisten: dat is veel) over de technologische, medische en psychologische beren op de weg bij een bemande missie naar Mars. Bestel het nummer hier.
Ten slotte bevat de Nederlandse editie van New Scientist – hier online te koop – mijn interview met Luc van der Laan over het laten groeien van menselijke donororganen in dieren. (Eerder sprak ik Van der Laan voor het tijdschrift Transparant over organen bewaren/herstellen/laten groeien ‘aan de pomp’. Dat artikel kun je hier in zijn geheel lezen.)
Overigens zal het wel even duren voordat ik hier weer zo’n triomfantelijk berichtje kan schrijven. De komende tijd heb ik namelijk alle grote schrijfopdrachten afgestoten om me volledig te kunnen richten op mijn nieuwe boek. Pas half oktober of daaromtrent pak ik de freelance-draad weer volledig op.
In de nieuwste editie van de Nederlandse New Scientist: mijn interview met Remco Breuker, hoogleraar Koreastudies, over de vele zogenaamde Noord-Korea-experts, die vaak niet eens de taal machtig zijn:
“Als je kijkt naar Zuid-Korea, zou ik niemand kunnen noemen die zich in het land heeft gespecialiseerd zonder de taal te leren. Bij Noord-Korea is het juist andersom: het merendeel van de mensen die zich daarin hebben gespecialiseerd, kent géén Koreaans.”
Verder vindt hij dat onder meer dat te veel Noord-Korea-deskundigen zich niet voldoende durven uitspreken over het land:
“Een aantal jaar geleden verscheen een VN-rapport over Noord-Korea waar geen enkele Noord-Korea-kenner bij betrokken was. Bleek dat de verantwoordelijke commissie wel heel veel deskundigen had benaderd, maar dat die allemaal niet wilden meewerken. Een deel had nog de beleefdheid en het lef om te zeggen waarom niet: dat zou ze hun toegang tot Noord-Korea kosten. Tja, als je als wetenschapper je mond houdt omdat je graag nog boekweitnoodles in Pyongyang wil eten, dan zit je toch in de verkeerde hoek.”
Het juli/augustusnummer van New Scientist is voor 8,50 euro te koop in de winkel of online te bestellen. Het artikel is ook los te lezen via Blendle voor 29 cent.