Pas wees een vriend me op GOG.com, een site waar je oude PC-spellen voor een schappelijke prijs kunt aanschaffen. Al scrollend door het aanbod begon mijn creditcard te jeuken: zoveel titels die ik herkende, zoveel spellen die ik ooit nog eens zou spelen… De vraag leek al gauw niet meer te zijn ‘ga ik hier geld aan uitgeven?’, maar ‘waar ga ik éérst mijn geld aan uitgeven?’
Dit was mijn eerste column voor Gamer.nl, gepubliceerd op 11 augustus 2011.
“Wat is een Xbox?” Dat was het eerste wat ik vroeg, toen ik een mailtje kreeg waarin me werd gevraagd of ik misschien interesse had in de positie van eindredacteur Xbox Magazine. “Die nieuwe spelcomputer van Microsoft”, was het antwoord van de persoon die naast me zat in het computerzaaltje van mijn faculteit. Een spelcomputer? Van Microsoft? Uh, oké. If you say so.
Let op: dit is een oud bericht, dat ik op 17 februari 2011 op mijn vorige weblog publiceerde!
Dat je voor betrouwbaar wetenschapsnieuws in de regel niet bij De Telegraaf moet zijn, was me al duidelijk. Toch schrok ik van het berichtje ‘Mogelijk nieuwe planeet zonnestelsel’ van deze week. Zó veel fouten, in zó weinig regels tekst… Ongelofelijk. Lees even mee.
Wetenschappers van NASA hebben een mogelijk nieuwe planeet op de rand van het zonnestelsel ontdekt.
Het gaat om twee wetenschappers, John Matese en Daniel Whitmire. Beiden natuurkundigen verbonden aan de Universiteit van Lafayette te Louisiana, niet ‘van NASA’. Van een ontdekking is bovendien geen sprake; de twee hópen met gegevens van de ruimtetelescoop WISE, waarvan in april [2011, JPK] pas het eerste deel wordt vrijgegeven, een planeet te vinden waarvan ze het bestaan vermoeden. Dat doen ze trouwens al sinds 1999; nieuws is alleen dat de twee onlangs een update hebben gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Icarus, die het bestaan van hun planeet, Tyche genaamd, in hun ogen aannemelijker maakt.
Let op: dit is een licht geredigeerd oud bericht, dat ik op 10 maart 2011 op mijn vorige weblog publiceerde. Inmiddels lijkt het erop, in tegenstelling tot wat destijds werd aangekondigd, dat The Journal of Cosmology helemaal niet is gestopt. Daarom leek het mij zinnig om deze tekst met bedenkingen bij het online tijdschrift door te plaatsen naar mijn nieuwe site.
Eerder schreef ik op dit weblog over de schrijvers en redacteuren van het Journal of Cosmology (JoC) dat ze:
“een bont gezelschap [vormen] van mensen met een goede naam, en mensen die, hoe zal ik het zeggen, wat meer op de grens tussen wetenschap en pseudowetenschap opereren. Alles bij elkaar zou ik mijn collega-wetenschapsjournalisten dan ook willen adviseren dit tijdschrift met een korreltje zout te nemen.”
Inmiddels heeft JoC, na het nieuws gehaald te hebben met een sceptisch ontvangen onderzoek waarbij leven in meteorieten zou zijn aangetroffen, aangekondigd de handdoek in de ring te gooien, middels een persbericht dat wat mij betreft boekdelen spreekt. Zo lezen we dat JoC met zijn bestaan de conventionele publicaties in die mate bedreigde dat de site “het doelwit werd van wetenschappelijke tijdschriften en anderen die zich bedienden van illegale, criminele, anticompetitieve praktijken”. Verder nam JoC het op tegen de wetenschappelijke gemeenschap, die zo graag “gemakkelijk te weerleggen mythes in stand houdt en afwijkende meningen verplettert”. De NASA komt er ook niet bepaald goed vanaf: “De leiding is een ramp”, de organisatie is “alleen maar goed in de aftocht dekken en programma’s annuleren” en bestaat zelfs uit, jawel, “nincompoops and gutless wonders”.
Let op: dit is een oud bericht, dat ik op 28 oktober 2010 op mijn vorige weblog publiceerde!
Als je in een persbericht of populairwetenschappelijk artikel een zinnetje ziet staan als “het onderzoek wordt gepubliceerd in The Journal of Cosmology”, dan boezemt dat vertrouwen in. Klinkt immers als een bona fide wetenschappelijk tijdschrift in de trant van The Journal of Cosmology and Astroparticle Physics, of The Journal of Astrophysics and Astronomy.
Een van de redenen dat ik met dit blog ben begonnen, is dat ik bezig ben met – jawel – een boek. Het onderwerp is in elk geval deeltjesfysica; over de precieze insteek en indeling zal ik het later waarschijnlijk nog wel hebben. (Maar wees gerust: er is een Plan. Ik heb inmiddels gelukkig genoeg ervaring met schrijven om niet zomaar in het wilde weg te gaan tikken.)
Geef mij een uitgebreide role-playing game waarin alles mogelijk is en ik ga steevast voor dezelfde aanpak. Namelijk die van de goodie two-shoes die iedereen helpt, niemand schoffeert en alleen als het echt moet een bloedbad aanricht.
In Knights of the Old Republic behoor ik tot de Light Side, in Fable zul je aan mijn voorhoofd geen hoorntjes zien ontspruiten, in The Elder Scrolls hoeven verdwaalde NPC’s absoluut niet bang te zijn voor een mes in hun rug. Goed, soms zal ik een keer besluiten een of andere knul niet te helpen om zijn speelgoed terug te vinden – maar dat is dan meestal omdat tegelijkertijd de wereld moet worden gered, en tja, ook een held heeft zo zijn prioriteiten. Hoe dan ook, in principe ontpop ik me in no time tot een meer dan voorbeeldig lid van elke virtuele maatschappij waar je me maar in gooit.
Zo zit niet iedereen in elkaar, heb ik gemerkt. Ik kan me minstens één gamejournalist herinneren die altijd voor evil ging. Dat begon met zo veel mogelijk geld eisen voor elk klusje dat iemand hem aan probeerde te smeren en eindigde met roofmoord, overal waar hij er maar mee wegkwam. In zulke mate dat zelfs de Emperor uit Star Wars op een gegeven moment had gezegd: “Doe es normaal, man!”
Wie van Hitlers beul. Leven en dood van Reinhard Heydrich 1904-1942 een echte biografie verwacht, komt een beetje van een koude kermis thuis. Of het nu aan het gebrek aan bronmateriaal of de vrij afstandelijke aanpak van de auteur ligt: ook na honderden bladzijden over Heydrich en zijn verrichtingen te hebben gelezen, heb je niet écht het gevoel dat je in zijn hoofd bent gekropen.
Lees mijn bespreking van het boek Hitlers beul op de KIJK-site.
Het is met n=2 wat vroeg om van een webblogrevival te spreken. Maar net als ik is Martijn van Calmthout, chef wetenschap bij de Volkskrant, kort geleden begonnen met bloggen. Zijn motivatie:
In de kortademige reflexenwereld van Twitter verleer je het denken op papier in no time, leert de ervaring. Daarom gaan we het bloggen in ere herstellen.
Of meer mensen Van Calmthouts (en mijn!) voorbeeld gaan volgen, moet natuurlijk nog blijken. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen, een nieuwe bloggolf. Of misschien eerder: een wisseling van de wacht. De huis-tuin-en-keukenbloggers van weleer hebben inmiddels wel door dat ze hun ei (lees: persoonlijke beslommeringen en grappige linkjes) gemakkelijker kwijt kunnen via sociale netwerken. Anderen, zoals ik, merken daarentegen juist dat je met meer inhoudelijke en thematische zaken niet continu je Facebook-contacten moet lastigvallen (die toch voor een groot deel uit familie en vrienden bestaan), en dat het vluchtige en haiku-achtig korte van Twitter niet voor elk betoog geschikt is.
Overigens is Van Calmthout, laten we eerlijk zijn, natuurlijk tien keer zo lezenswaardig als ik. Die man heeft goed verwoorde opinies, ik tot nu toe vooral korte aanstipstukjes. Maar goed, dat is waar ik op het moment even te bieden heb. In elk geval totdat mijn werkkamer hier thuis weer wat warmer is te krijgen.
Vandaag verschenen: KIJK 3/2012! Daarin mijn eerste aflevering in de serie ‘Wat als…’, waarin ik probeer te voorspellen hoe de mensheid reageert als er een boodschap van buitenaardse wezens wordt gedetecteerd. Lees de eerste paar alinea’s hier, en ren dan naar de dichtstbijzijnde tijdschriftenboer voor het volledige artikel.
Verder onder meer in dit nummer (maar niet van mij): een mooi verhaal over de concurrentiestrijd tussen de megatelescopen E-ELT, TMT en GMT en (trots!) een interview met synthetisch bioloog J. Craig Venter.