KIJK-lezer waardeert lange artikelen

Sinds eind 2008 bevat elk nummer van KIJK een coverartikel dat meestal tien pagina’s beslaat – soms acht, soms zelfs twaalf. Dat komt neer op gemiddeld 3500 woorden, een tekstlengte die je in maar weinig andere tijdschriften tegenkomt. Wat vinden onze lezers daar eigenlijk van? Dat onderzochten we via een poll op deze site. Precies 50 procent van de stemmers gaf aan absoluut geen moeite te hebben met dit soort artikelen; zij kozen voor het antwoord ‘Hoe langer de tekst, hoe meer ruimte voor diepgang.’ 18,4 procent ging voor: ‘Prima voor één artikel, maar de overige verhalen moeten dan wel korter zijn’. Neem je die twee antwoorden samen, dan kom je op bijna zeven op de tien lezers die zich prima kunnen vinden in de huidige formule van KIJK.

Lees het hele bericht op de KIJK-site

Toegegeven, het bovenstaande blijkt uit een simpele sitepoll met niet heel veel respondenten – maar ik zie het toch als een hart onder de riem van onze lezers. Tien pagina’s, 3500 woorden; het is ook anno 2012 blijkbaar niet per definitie te veel.

En dat is mooi, want het zijn dankbare verhalen om te schrijven. Niet alleen voor freelancers, die eindelijk eens een behoorlijk bedrag kunnen factureren voor hun werk, ook voor redacteuren in vaste dienst. Want hoeveel 1600 tot 2100 woorden ook lijkt – de lengte van een regulier KIJK-artikel – als je je research een beetje serieus neemt, bent je uiteindelijk altijd dingen aan het weglaten die het verhaal wel degelijk beter en completer hadden gemaakt. 3500 woorden geeft je tenminste de gelegenheid om echt een keer een stevige boom op te zetten (al blijkt in de praktijk dat je ook dán uiteindelijk ruimte te kort komt).

Nu moet je daar natuurlijk wel het onderwerp op uitkiezen. Ik kán prima 3500 zinnige woorden tikken over, zeg, B-fabrieken – deeltjesversnellers die één bepaald type deeltje in grote hoeveelheden produceren. Maar dat moet je me vooral niet laten doen; daarvoor is het, zeker voor een algemeen lezerspubliek, toch een te klein onderwerp.

Kernfusie daarentegen, of een evaluatie van de Arabische lente, of de vraag in welke opzichten biologisch boeren écht beter is dan de bio-industrie… Dat zijn thema’s waar je naar mijn gevoel prima groot mee kunt uitpakken, zonder dat het gros van de lezers denkt ‘ja, én?’

Dat wil zeggen: het gros van de KIJK-lezers. Want hoe weinig ik me ook persoonlijk kan voorstellen bij mensen die bij bovenstaande onderwerpen drie keer hun schouders ophalen: ze zullen ongetwijfeld bestaan, in grotere hoeveelheden dan me lief is. Maar goed: daar zijn dan maar andere bladen voor…